J. Sakai, Έποικοι: Η Μυθολογία του Λευκού Προλεταριάτου (αποσπάσματα από το έργο)
.png)
Επιλέγω να αναδημοσιεύσω κάποια βασικά αποσπάσματα από το βιβλίο του Έποικοι, το οποίο πρωτοκυκλοφόρησε το 1983. Τα αποσπάσματα μεταφράστηκαν τη περίοδο 2022-2023 και ανέβηκαν στη σελίδα Είναι δίκαιο να εξεγείρεσαι, μαζί με άλλα κείμενα κομμουνιστικής-μαοϊκής κριτικής και αντιπληροφόρησης. Θεωρώ την κριτική ιστοριογραφία του Sakai εξαιρετικά σημαντική για τη κατανόηση της αμερικανικής εποικιστικής αριστεράς, όπως και για τη κατανόηση της λευκής εργατικής τάξης συνολικότερα. Η ανάλυση του Sakai μπορεί να ρίξει φως και σε πτυχές των κινημάτων στη Δύση, συμπεριλαμβανομένης της ελλάδας, αν και δεν μπορούν να γίνουν ευθείες αναγωγές μεταξύ της κατάστασης εδώ και στις ΗΠΑ.
Σύμφωνα με τον Sakai, o λευκός ρατσισμός δεν είναι απλώς μια στρατηγική των κυρίαρχων τάξεων "για να διχάσουν τους εργάτες", αλλά η ιδεολογική αντανάκλαση των υλικών (συγκεκριμένα, αποικιοκρατικών) συμφερόντων των λευκών εποίκων. Οι λευκοί εργάτες βλέπουν την ενότητά τους με την λευκή άρχουσα τάξη στη βάση του κοινού αποικιοκρατικού τους προνομίου. Επομένως, δεν αρκεί ένας στενά εργατικός αγώνας για να φέρει την επαναστατική αλλαγή, πόσο μάλλον όταν αυτός ηγεμονεύεται από προνομιούχες εργατικές αριστοκρατίες.
Η αναγνώριση του παραπάνω δεν αποσκοπεί σε έναν ανεστραμμένο "διχασμό της εργατικής τάξης", αλλά στην επαναθεμελίωση της επαναστατικής στρατηγικής με βάση το συμφέρον των πραγματικά καταπιεσμένων. Αν το επιθυμεί, η λευκή εργατική τάξη μπορεί να ενωθεί με τους αποικιοκρατούμενους λαούς στους αντιαποικιακούς αγώνες. Με αυτόν τον τρόπο θα συμβάλει και στη δική της απελευθέρωση, στοχοποιόντας το σύστημα που βασίζεται στην αποικιοκρατία εν συνόλω. Όπως λέει και ο ίδιος ο Sakai στο τέλος του βιβλίου: «Κάθε έθνος και κάθε λαός έχει τη δική του συμβολή στην παγκόσμια επανάσταση. Αυτό ισχύει για όλες μας, και προφανώς και για τους ευρω-αμερικανούς. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση, που μπορεί πραγματικά να λάβει χώρα μόνο στο πλαίσιο της διάλυσης της αμερικάνικης αυτοκρατορίας και του τερματισμού του καταπιεστικού έθνους-κράτους των ΗΠΑ.»]
Οι αντιφάσεις της λευκής εργασίας (4ο κεφάλαιο)
 |
| (Αντικινεζικό σκίτσο του "λαοφιλή" σκιτσογράφου Thomas Nast από το 1870. Το σκίτσο αναπαριστά τη λευκή εργασία να αποκρούει συντονισμένα και οργανωμένα τον "κομήτη" των Κινέζων εργατών.) |
Το ζήτημα της μικρότερης εργάσιμης ημέρας εξαπλώθηκε με ενθουσιασμό ανάμεσα στους λευκούς εργάτες την περίοδο μεταξύ 1866 και 1873. Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών, ο αγώνας για την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα κατείχε την πρώτη θέση στις ασχολίες των λευκών εργατών. Με σημαντική προνοητικότητα, οι ηγέτες της Εθνικής Εργατικής Ένωσης [N.L.U.] έβλεπαν την ανάγκη να τεθεί ένα τέτοιο ενιαίο ζήτημα, το οποίο θα ένωνε και θα πειθαρχούσε τους ανώριμους οπαδούς τους. Στο ιδρυτικό συνέδριο της N.L.U. στη Βαλτιμόρη, στις 20 Αυγούστου 1866, στάλθηκε το κάλεσμα προς όλους τους λευκούς εργάτες σε κάθε περιοχή, επάγγελμα και βιομηχανία να ενωθούν σε αυτό το ενιαίο μέτωπο: "[...] η πρώτη και πιο σημαντική ανάγκη αυτή τη στιγμή ώστε να απελευθερώσουμε την εργασία αυτής της χώρας από την καπιταλιστική σκλαβιά είναι η ψήφιση ενός νόμου με τον οποίο οι οκτώ ώρες θα αποτελέσουν την κανονική εργάσιμη ημέρα σε όλες τις πολιτείες της Αμερικάνικης Ένωσης".
Κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '60 και στις αρχές της δεκαετίας του '70, το κίνημα για την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα μεγάλωσε, με τους μετανάστες Γερμανούς σοσιαλιστές να παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση "λιγκών για το οκτάωρο" σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυτοκρατορίας. Πράγματι, εκατομμύρια άνθρωποι έλαβαν μέρος στις απεργίες, τις παρελάσεις και τα συλλαλητήρια. Μέχρι το 1868, έξι πολιτείες, με επικεφαλής την Καλιφόρνια, πολλές πόλεις και η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είχαν ψηφίσει νόμους για την οκτάωρη εργάσιμη ημέρα (ο τελευταίος αφορούσε μόνο τους ομοσπονδιακούς υπαλλήλους). Το 1872, όταν οι οικοδόμοι της Νέας Υόρκης ύστερα από μια απεργία τριών μηνών κέρδισαν την καθιέρωση της οκτάωρης εργάσιμης ημέρας, μια εορταστική παρέλαση 150.000 λευκών εργατών κατέλαβε τους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Ωστόσο, αυτή η εκστρατεία αντιστράφηκε κατά τη διάρκεια της ύφεσης του 1873-78, όταν αποδείχθηκε ότι οι καπιταλιστές δεν είχαν καμία πρόθεση να τηρήσουν τις υποσχέσεις, τις συμφωνίες ή τους νόμους. Οι λευκοί συνδικαλιστές διαπίστωσαν ότι οι ώρες εργασίας τους αυξάνονταν, ενώ οι αμοιβές τους μειώνονταν συνεχώς. Δεν ήταν παρά μόνο μέχρι τη δεκαετία του 1930, με το C.I.O. [Συνέδριο Βιομηχανικών Οργανώσεων, αμερικάνικη συνδικαλιστική ομοσπονδία] και το New Deal, οπού οι λευκοί εργάτες θα πετύχαιναν πραγματικά τον στόχο τους για το οκτάωρο.
Η ήττα, ωστόσο, δεν είναι το ίδιο πράγμα με την αποτυχία– η εκστρατεία για το οκτάωρο ήταν μια επιτυχία για τους λευκούς εργάτες. Ήταν ένα νέο στάδιο ενότητας, η πρώτη πολιτική εκστρατεία κατά μήκος ολόκληρης της Αυτοκρατορίας. Ως τέτοια καθιερώθηκε, ως το ιστορικό σημείο όπου οι διευρυμένες μάζες των εποίκων ανελίχθηκαν προς τα πάνω από την προηγούμενη, προβιομηχανική, μικρο-συντεχνιακή συνείδησή τους και εισήλθαν στη βιομηχανική εποχή.
Αυτή η εκστρατεία ήταν η πρώτη φορά που οι λευκοί εργάτες πέτυχαν πραγματικά μια ευρεία, εθνική ενότητα στη δράση. Αυτό εκείνη την εποχή ήταν εμφανές. Ο Alexander Kennady, επικεφαλής της Συνέλευσης των Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο [San Francisco Trades Assembly] και ηγέτης τόσο της εκστρατείας για το οκτάωρο όσο και της N.L.U., δήλωσε: "Μακράν το σημαντικότερο αποτέλεσμα αυτής της οκτάωρης αγωνιστικής δράσης –για όσους προσβλέπουν στην ημέρα οπού η εργασία, οργανωμένη και σμιλευμένη αποτελεσματικά, θα αναλάβει τη θέση που της αρμόζει στο πολιτικό σώμα– είναι ορατό από τη σημαντική βελτίωση στον χαρακτήρα των ανδρών που συμμετείχαν στο κίνημα. Πριν από μερικά χρόνια, ο εργατικός πληθυσμός της Καλιφόρνιας βρισκόταν σε χαοτική κατάσταση –αποδιοργανωμένος και στο έλεος των καπιταλιστών– με ελάχιστες εξαιρέσεις. Σήμερα, σχεδόν κάθε κλάδος ειδικευμένων εργατών στη βιομηχανία έχει το δικό του συνδικάτο, που καθορίζει τη δική του μισθοδοσία και ρυθμίζει τις διαφορές στο εσωτερικό του. Τα μέλη του εμπνέονται από ένα πνεύμα ανεξαρτησίας, και ένα αίσθημα αμοιβαίας εμπιστοσύνης."
Φυσικά, όταν ο Kennady μιλάει για "τον εργαζόμενο πληθυσμό" δεν αναφέρεται σε Μεξικάνους, Κινέζους, Ινδιάνους ή Αφρικανούς –μιλάει μόνο για τους λευκούς εποίκους. Όταν επισημαίνει με υπερηφάνεια ότι "κάθε κλάδος ειδικευμένων εργατών στη βιομηχανία έχει το δικό του συνδικάτο", εννοεί τα συνδικάτα των λευκών εργατών. Παρόλο που αναφέρεται σε εκείνα τα νέα συνδικάτα που φρόντιζαν για τις "εσωτερικές διαφορές", είναι αξιοσημείωτο ότι παραλείπει να αναφέρει τον ρόλο των συνδικάτων στην πρωταρχική εργατική σύγκρουση της εποχής -την προσπάθεια των λευκών συνδικάτων να πάρουν τις θέσεις εργασίας από τους πιο καταπιεσμένους εργάτες. Αυτό είναι ένα περιέργως δεξιό αποτέλεσμα από μια τέτοια –υποτίθεται– "ταξικά συνειδητή" εργατική εκστρατεία.
Αυτή η αντίφαση συνοψίζει τον αγώνα του οκταώρου (και το μεγάλο απεργιακό κύμα του 1873-77). Το αίτημα του οκτάωρου δεν ήταν μόνο δίκαιο, αλλά ήταν ένα αίτημα που κινητοποίησε τους εργαζόμενους σε όλη την ευρύτερη ποικιλία βιομηχανιών, επαγγελμάτων και εθνικοτήτων –έγινε η πρώτη πραγματικά διεθνής εκστρατεία των Ευρωπαίων εργατών, καθώς η Πρώτη Διεθνής το διέδωσε στην Αγγλία, τη Γαλλία και όλη την Ευρώπη. Ωστόσο, η μεγαλύτερη μεμονωμένη διαδήλωση για το οκτάωρο δεν έγινε στην Ευρώπη ή στις ΗΠΑ, αλλά στη Μανίλα –οι Φιλιππινέζοι εργάτες αψήφησαν τις ισπανικές αποικιακές αρχές και απέργησαν σε μια μαζική συγκέντρωση ενός εκατομμυρίου. Πολλοί Αφρικανοί, Μεξικάνοι και Κινέζοι εργάτες ανταποκρίθηκαν μαχητικά στο κάλεσμα για τον αγώνα του οκταώρου, και σε ορισμένες περιοχές οι Αφρικανοί εργάτες πρωτοστάτησαν από νωρίς στη δράση. Όμως η εκστρατεία, αντί να ενώσει τους εργαζόμενους, ενίσχυσε τη διχόνοια.
Δεν ήταν τυχαίο ότι μόλις οι πρώτες νίκες της εκστρατείας για το οκτάωρο κατάφεραν να ενώσουν και να ενισχύσουν τους λευκούς εργάτες στην Καλιφόρνια, εκείνοι άρχισαν να εντείνουν την επίθεση προς τους Κινέζους εργάτες. Ούτε είναι αλήθεια ότι η εκστρατεία για το οκτάωρο ήταν έργο ευγενών, ταξικά συνειδητοποιημένων συνδικαλιστών, ενώ οι εκστρατείες κατά των Κινέζων και των Αφρικανών ήταν έργο κάποιων εντελώς ξεχωριστών ομάδων αποκληρωμένων κακοποιών και φανατικών. Και οι δύο ήταν πράξεις των ίδιων χεριών. Όλα τα επιμέρους συνδικάτα, οι μεγάλες ομοσπονδίες, όπως η Εθνική Εργατική Ένωση και οι Ιππότες της Εργασίας, οι τοπικές συνελεύσεις επαγγελμάτων, ο εργατικός τύπος και αριστερές οργανώσεις όπως το Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα [Socialist Labor Party] και η υπό κομμουνιστική ηγεσία Γενική Ένωση Γερμανών Εργαζομένων συμμετείχαν σε εκείνες τις επιθέσεις λευκής υπεροχής [white supremacist offensives].
Σε αντίθεση με την εμπειρία άλλων κρατών, η εκστρατεία του οκταώρου στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ είχε αντιδημοκρατικό χαρακτήρα, συσπειρώνοντας τις μάζες των εποίκων γύρω από φιλοκαπιταλιστικές πολιτικές. Όσον αφορά τον κεντρικό αγώνα της Μαύρης Ανοικοδόμησης [Black Reconstruction, η περίοδος μετά τον Εμφύλιο, οπού οι πρόσφατα απελευθερωμένοι Μαύροι πολίτες των ΗΠΑ προσπάθησαν να οικοδομήσουν τον συλλογικό τους βίο από την αρχή], είναι σαφές ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ακτιβιστών της εκστρατείας για το οκτάωρο ήταν στο στρατόπεδο του εχθρού –παρόλο που "μόνο" μια μειοψηφία από μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ενεπλάκη ενεργά στη δολοφονία και την εκ νέου υποδούλωση των Αφρικανών, οι υπόλοιποι διέπραξαν τα εγκλήματά τους μέσω της υποστήριξης των λευκών συγγενών τους. Οι "προχωρημένοι" εργάτες (ιδιαίτερα οι Γερμανοί σοσιαλιστές και οι εξόριστοι ριζοσπάστες) που συνέπασχαν φωναχτά με τη δυσχερή θέση των πρώην σκλάβων, δεν κοντοστάθηκαν ούτε μια στιγμή κατά την ορμητική τους βιασύνη να ενωθούν με τον υπόλοιπο όχλο της λευκής υπεροχής. Ήταν σαν ένας μάρτυρας μιας εγκληματικής επίθεσης να θρηνεί δυνατά για τα τραύματα που προκλήθηκαν στο θύμα ενόσω προσπαθεί να πείσει τον εγκληματία να γίνουν συνέταιροι! Η εκστρατεία των οκτώ ωρών, η εκστρατεία "Anti-Coolie" [επιτυχής καμπάνια στη Καλιφόρνια για την προστασία της λευκής εργασίας μέσω της επιβολής ειδικού φόρου στους Κινέζους μετανάστες εργάτες] και η εκστρατεία κατά των Αφρικανών δεν ήταν ξεχωριστά και ασύνδετα γεγονότα, αλλά συσχετιζόμενα κεφάλαια στην εξέλιξη του ίδιου κινήματος της λευκής εργασίας.
Αυτό το νεαρό κίνημα, παρά τον αντικαπιταλιστικό του θόρυβο, δεν μπόρεσε να αντισταθεί στην ακόμα βαθύτερη ενσωμάτωσή του στην αστική πολιτική. Καθώς η Εθνική Εργατική Ένωση πραγματοποιούσε το πρώτο της συνέδριο και εξέδιδε για πρώτη φορά το κάλεσμα για την εκστρατεία για το οκτάωρο, πέντε εκπρόσωποι της νέας οργάνωσης συναντήθηκαν με τον πρόεδρο Άντριου Τζόνσον για να ζητήσουν την υποστήριξή του. Και όταν εκείνος έγνεψε καταφατικά προς τα αιτήματα της λευκής εργασίας, διατάσσοντας τη μείωση της εργάσιμης ημέρας για τους εργαζόμενους στα δημόσια τυπογραφία στις οκτώ ώρες, εκείνοι τον χαιρέτησαν ως πραγματικό φίλο των λευκών μαζών. Η κορυφαία συνδικαλιστική εφημερίδα National Workman της Νέας Υόρκης τον επαίνεσε για την "πρακτική του συμπάθεια του με την εργασία". Το Εργατικό Συμβούλιο της Φιλαδέλφειας αναφέρθηκε στη κυβέρνησή του ως κυβέρνηση που διοικούσε "προς όφελος των εργατικών τάξεων". Όταν η N.L.U. επιτέθηκε στην Μαύρη Ανοικοδόμηση, εκτελούσε ξεκάθαρα το δικό της μέρος εντός μιας σατανικής συμμαχίας με τον Πρόεδρο Τζόνσον, ο οποίος ήταν ο νεοαποκτηθέντας υπέρμαχος της ηττημένης τάξης των καλλιεργητών.
Αν η Εθνική Εργατική Ένωση ξεκίνησε τη ζωή της με μια αβέβαιη στάση απέναντι στην ταξική πάλη –και μια επιθυμία για τη γρήγορη "επίλυση" των αστικών πολιτικών συμφωνιών– το 1872 είχε παραδοθεί ολοκληρωτικά σε αυτές τις παθογένειες. Εγκατέλειψε εντελώς τον μαζικό αγώνα και προώθησε ένα "Εθνικό Εργατικό Μεταρρυθμιστικό Κόμμα" για να ανταγωνιστεί τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους. Αυτό το αποτυχημένο κόμμα ήταν τόσο οπορτουνιστικό και κακοσχηματισμένο που πρότεινε τον Charles O’Connor, έναν γνωστό υποστηρικτή της δουλείας, για υποψήφιο πρόεδρο στις εκλογές του 1872. Ωστόσο, η τάξη που εκπροσωπούσε συνέχισε να ανθίζει.
Την περίοδο εκείνη, η λευκή εργασία, αν και ακόμη νεαρή, πήρε σαφή μορφή. Η ευρω-αμερικανική εργασία βρέθηκε να πιέζεται όλο και περισσότερο για να οργανωθεί, να πολεμήσει τους εργοδότες, να απαιτήσει από το αστικό κράτος κάποια ανακούφιση από την εκμετάλλευση και κάποια δημοκρατικά δικαιώματα. Ταυτόχρονα, αυτοί οι λευκοί εργάτες ήταν επίσης μέρος της εποικιστικής κοινωνίας και καταλάβαιναν πως η ευημερία τους ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την κυριαρχία της Αυτοκρατορίας. Ακόμα, πιεζόμενοι προς τα κάτω από το Κεφάλαιο, προσπάθησαν να εδραιώσουν έναν ασφυκτικό έλεγχο στις θέσεις εργασίας υποβαθμίζοντας ή εξαλείφοντας ολοκληρωτικά την αποικιοκρατούμενη εργασία. Αυτή η συνείδηση εκδηλώθηκε πολύ έντονα κατά τη δεκαετία του 1870, όταν αυτοί οι λευκοί εργάτες έγιναν τα πρόθυμα εργαλεία διαφόρων παρατάξεων της αστικής τάξης στις μαζικές κινήσεις για την εκ νέου υποδούλωση των Αφρικανών και την εκδίωξη των Κινέζων, την ίδια στιγμή που συμμετείχαν στα πιο έντονα και μαχητικά απεργιακά κύματα κατά της αστικής τάξης.
Τακτική και στρατηγική (14ο κεφάλαιο)
 |
| (Μαύροι και λευκοί ανθρακωρύχοι στη Δυτική Βιρτζίνια το 1918.) |
Το κλασικό και πιο συχνά αναφερόμενο παράδειγμα "ενότητας μαύρων-λευκών εργατών" ήταν πάντα οι Ενωμένοι Εργάτες Ορυχείων [στο εξής UMW]. Από την ίδρυσή της το 1890, το καταστατικό της UMW δέχεται όλους τους ανθρακωρύχους ανεξάρτητα από "φυλή, θρήσκευμα ή εθνικότητα". Ήδη από το 1900 η UMW αριθμούσε περίπου 20.000 Αφρικανούς μέλη, ενώ ήδη από τα πρώτα χρόνια ένας Αφρικανός ανθρακωρύχος, ο Richard L. Davis, ήταν ηγέτης του συνδικάτου (ο Davis εκλέχθηκε στο Εθνικό Εκτελεστικό Συμβούλιο της UMW το 1896 και το 1897). Ο ίδιος ο Ντέιβις δήλωσε, αφού πολλοί λευκοί ανθρακωρύχοι ψήφισαν να τον βάλουν στο Διοικητικό Συμβούλιο, ότι "...το ζήτημα του χρώματος στην οργάνωση των ανθρακωρύχων μας σύντομα θα αποτελεί παρελθόν". Μέχρι το 1939 η UMW έφτασε έως και τους 100.000 Αφρικανούς μέλη και οι Horace Cayton και George Mitchell έγραφαν εκείνη τη χρονιά στο βιβλίο Μαύροι Εργάτες και τα Νέα Συνδικάτα ότι η UMW ήταν "...από την άποψη της συμμετοχής των νέγρων, η πιο σημαντική στη χώρα".
Ένα από τα πρώτα σύγχρονα βιομηχανικά συνδικάτα στις ΗΠΑ, το UMW ήταν το μοναδικό μεγάλο συνδικάτο με σημαντικό αριθμό μελών αφρικανικής καταγωγής. Το πιο ολοκληρωμένο συνδικάτο της AFL, η UMW υπό τον John L. Lewis ηγήθηκε της απόσχισης από την παλιά AFL για να σχηματίσει την πιο μαχητική CIO. Μέχρι και σήμερα [το βιβλίο εκδόθηκε το 1983], η UMW έχει Αφρικανούς τοπικούς και περιφερειακούς αξιωματούχους και οι αρχικές καταστατικές διατάξεις εξακολουθούν να καθιστούν τις διακρίσεις από οποιοδήποτε μέλος λόγο αποβολής.
Η ιστορική θέση που η UMW κατέκτησε ως παράδειγμα "ενότητας της εργατικής τάξης" και αφομοίωσης είναι μοναδική. Το "Negro Almanac" αναφέρει, για παράδειγμα, ότι "λέγεται πως κανένας άλλος από τους ηγέτες της CIO δεν κατανόησε καλύτερα από τον ανθρακωρύχο John L. Lewis τη σημασία των ισότιμων φυλετικών πολιτικών για έναν επιτυχή συνδικαλισμό". Σε αυτό το συνδικάτο, οι κοινές οικονομικές και επαγγελματικές δυσκολίες που υφίσταντο όλοι ελαχιστοποιούσαν -αν και δεν εξάλειφαν εντελώς- τις φυλετικές διαφορές μεταξύ των μελών, ακόμη και στον Νότο. Οι πολιτικές της CIO ώθησαν τελικά τον Thurgood Marshall [αφρο-αμερικανός προοδευτικός δικηγόρος που αποτέλεσε μέλος του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ, υπέρμαχος του κινήματος για τα Πολιτικά Δικαιώματα] δηλώσει ότι "το πρόγραμμα (αυτής της οργάνωσης) έχει γίνει ένα σχέδιο-πρότυπο για τα εργασιακά δικαιώματα των νέγρων της Αμερικής".
Μελετώντας την UMW μελετάμε την τακτική ενότητα 90 ετών σε μια σημαντική βιομηχανία. Η θεμελιώδης πραγματικότητα ήταν ότι οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι και οι ευρω-αμερικανοί ανθρακωρύχοι είχαν τακτική ενότητα, αλλά διαφορετικά στρατηγικά συμφέροντα. Οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι προσπάθησαν να εκπληρώσουν τα τακτικά τους συμφέροντα μέσω της ενότητας εντός του εποικιστικού συνδικαλισμού, συμβάλλοντας έτσι στην οργάνωση όλων των ανθρακωρύχων και δημιουργώντας ένα αρκετά ισχυρό συνδικάτο οπού θα αύξαινε σημαντικά τους μισθούς και θα βελτίωνε τις συνθήκες εργασίας. Αυτή η τακτική ενότητα ήταν πολύ πρακτική και εύκολα κατανοητή. Αλλά οι στρατηγικές αντιθέσεις είναι πλέον εξίσου σαφείς, ενώ σπάνια έρχονται στο φως. Ενώ οι Αφρικανοί εργάτες είχαν ως στρατηγικό στόχο την απελευθέρωση του έθνους τους από την αμερικανική αυτοκρατορία, οι έποικοι εργάτες είχαν ως στρατηγικό στόχο τη διατήρηση της εκμετάλλευσης των καταπιεσμένων εθνών από την αμερικανική αυτοκρατορία. Η μυθολογία των "κοινών ταξικών συμφερόντων" αποδείχθηκε εκ των πραγμάτων αναληθής.
Δεδομένου ότι οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι αποτελούσαν κάπου στο 20% του συνόλου των ανθρακωρύχων και την πλειοψηφία στα ορυχεία του Νότου, ήταν ανέφικτο για τους έποικους ανθρακωρύχους να δημιουργήσουν ένα συνδικάτο που θα τους απέκλειε. Ήδη από το 1899, ο πρόεδρος της UMW, John Mitchell, δήλωσε σε μια έρευνα του Κογκρέσου ότι ακόμη και στην Αλαμπάμα "υπάρχουν περιπτώσεις όπου ένας έγχρωμος θα είναι ο αξιωματούχος ενός τοπικού σωματείου" με μέλη τόσο Αφρικανούς όσο και ευρω-αμερικανούς: "Θα πω ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά όσον αφορά την οργάνωσή μας. Αναγνωρίζουν -ως ζήτημα ανάγκης αναγκάστηκαν να αναγνωρίσουν- την ουσία των συμφερόντων. Υποθέτω για τους ανθρακωρύχους, όπως για άλλους λευκούς στον Νότο, η ταξική διαφορά παραμένει η ίδια. Πλέον, όμως, έχουν υποβιβαστεί βίαια, οπότε έπρεπε να ανεβάσουν τους έγχρωμους, για να μην πέσουν κι άλλο οι ίδιοι. Κατά συνέπεια, σε επίπεδο οργάνωσης έχουν αναμειχθεί μεταξύ τους".
Τόσο οι ευρω-αμερικανοί όσο και οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι επιθυμούσαν την τακτική ενότητα. Ωστόσο, δεδομένου ότι είχαν διαφορετικά στρατηγικά συμφέροντα, η τακτική τους ενότητα σήμαινε διαφορετικά πράγματα για την κάθε ομάδα. Οι ευρω-αμερικανοί ανθρακωρύχοι θέλησαν την τακτική ενότητα προκειμένου να προωθήσουν τα δικά τους στενά οικονομικά συμφέροντα και να αποσπάσουν τις θέσεις εργασίας των Αφρικανών.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, η UMW θα μπορούσε στην πράξη να χωριστεί σε δύο περιοχές: τον συνδικαλισμένο Βορρά, όπου οι περισσότερες τοπικές οργανώσεις της UMW στο Ιλινόις, την Ιντιάνα, το Οχάιο και την Πενσυλβάνια χρησιμοποιούσαν την οργάνωση των εποίκων για να κρατήσουν τους Αφρικανούς ανθρακωρύχους έξω· τον ανοργάνωτο Νότο των Απαλαχίων, όπου η UMW χρειαζόταν τους Αφρικανούς ανθρακωρύχους για να οικοδομήσει το εποικιστικό συνδικάτο.
Ενώ η UMW καλωσόριζε τους Αφρικανούς εργάτες ως άμισθους οργανωτές και αγωνιστές, πολύ συχνά όταν μια κοινότητα ανθρακωρύχων στον Βορρά οργανωνόταν οι Αφρικανοί "ταξικοί αδερφοί" πετιόντουσαν εκτός. Στο συνέδριο της UMW που έλαβε τόπο το 1921 στη περιφέρεια του Πίτσμπουργκ, ένας έμπειρος Αφρικανός αντιπρόσωπος, ανακαλώντας στη μνήμη του πώς ο ίδιος και εκατοντάδες άλλοι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι είχαν πάρει τα τουφέκια και είχαν συμμετάσχει στις "ένοπλες περιπολίες" του συνδικάτου στη Δυτική Βιρτζίνια, παραπονέθηκε με πικρία: "Αυτοί οι έγχρωμοι άνδρες από την Πολιτεία της Δυτικής Βιρτζίνια ένωσαν τους ώμους τους με τους ώμους των λευκών αδελφών και οι εφημερίδες μας ενημερώνουν ότι θυσίασαν τη ζωή τους για αυτό το μεγάλο κίνημα. Φαίνεται νομίζω πολύ ντροπιαστικό όταν ένας άνθρωπος που θα θυσίαζε τη ζωή του για αυτό το κίνημα, αφού κερδηθεί η νίκη, να του λέει ο αδελφός του: "δεν σε χρειαζόμαστε άλλο". Τα προς το ζην ανήκουν σε κάθε άνθρωπο και όταν μου τα στερείτε… έχετε σχεδόν διαπράξει φόνο απέναντι σε ολόκληρη τη φυλή".
Ο Richard L. Davis, τον οποίο αναφέραμε ως τον πρώτο Αφρικανό που εξελέγη στο Διοικητικό Συμβούλιο της UMW, πέρασε δεκαέξι χρόνια ως άμισθος διοργανωτής εργατικών οργανώσεων —όχι μόνο στο Οχάιο, αλλά και στην Αλαμπάμα και τη Δυτική Βιρτζίνια. Τελικά έμεινε στη λευκή λίστα, αδυνατώντας να βρει δουλειά από τους διαχειριστές των ορυχείων και αδυνατώντας, παρά τον ηγετικό του ρόλο, να πάρει είτε οικονομική ενίσχυση είτε αμειβόμενη θέση οργανωτή στην UMW. Ζώντας σε μεγάλη ένδεια, αδυνατώντας να συντηρήσει τα παιδιά του, άρρωστος, πέθανε τελικά από "πνευμονικό πυρετό" σε ηλικία 35 ετών. Χρησιμοποιήθηκε και στη συνέχεια απορρίφθηκε. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι ευρω-αμερικανοί ιστορικοί γράφουν γι' αυτόν ως το καλύτερο δυνατό παράδειγμα προς μίμηση για τους εργάτες του Τρίτου Κόσμου.
Το συνδικάτο εξαρτήθηκε στην πραγματικότητα από μια μαχητική βάση Αφρικανών ανθρακωρύχων για να εδραιωθεί στο Νότο. Όπως συζητήσαμε νωρίτερα, τόσο στις απεργίες του 1908 όσο και στις απεργίες της Αλαμπάμα το 1920-21 η πλειοψηφία των απεργών ήταν Αφρικανοί (το 76% των απεργών της UMW το 1920-21 ήταν Αφρικανοί). Ένας Αφρικανός ανθρακωρύχος που εργαζόταν στην κομητεία Mercer της Δυτικής Βιρτζίνια για 43 χρόνια ανακαλεί: "Οι λευκοί φοβόντουσαν στην αρχή να ενταχθούν στο συνδικάτο εδώ γύρω. Ο μαύρος ανέλαβε τις οργανωτικές δουλειές και το έστησε. Πηγαίναμε στους θάμνους και συναντιόμασταν κρυφά —και κρατούσαμε όλα τα βασικά γραφεία. Μερικοί από τους λευκούς ανθρακωρύχους ξεγλιστρούσαν και έρχονταν στις συναντήσεις μας. Πιο συχνά άρχισαν να εμφανίζονται αφότου διαπίστωσαν ότι η εταιρία δεν επρόκειτο να τους διώξει. Και όπως ήταν φυσικό, όταν έγιναν η πλειοψηφία, εξέλεγαν όποιον ήθελαν για Πρόεδρο, Αντιπρόεδρο και Ταμία. Αυτό άφησε μόνο μερικές θέσεις εργασίας για τους νέγρους ως γραμματείς. Αλλά στην αρχή, τα περισσότερα από τα κύρια αξιώματα στα τοπικά όργανα τα κατείχαν νέγροι".
Ο θρίαμβος της UMW στα μέσα της δεκαετίας του 1930 σήμαινε ότι επιτέλους οι ευρω-αμερικανοί ανθρακωρύχοι είχαν αρκετή δύναμη ώστε να υπερασπιστούν τα εποικιστικά ταξικά τους συμφέροντα. Πολύ υψηλότεροι μισθοί, μπόνους ανά τόνο παραγωγής σε συνταξιοδοτικά και ιατρικά προγράμματα, ρυθμίσεις ανάλογα με τα χρόνια εργασίας και την ασφάλεια και άλλα οφέλη ήταν το αποτέλεσμα αυτού του θριάμβου. Σήμερα, ενώ η εξόρυξη κάτω από τη γη εξακολουθεί να είναι πολύ σκληρή και επικίνδυνη εργασία, τα συνδικαλιστικά ορυχεία είναι ιδιαίτερα μηχανοποιημένα και οι εργάτες βγάζουν τακτικά 20.000 έως 30.000 δολάρια ετησίως. Το 1980 η Προεδρική Επιτροπή Άνθρακα δήλωσε ότι οι 233.400 ανθρακωρύχοι στις ΗΠΑ κέρδιζαν μέσο μισθό 20.000 δολάρια ετησίως (με μέσο εβδομαδιαίο ακαθάριστο εισόδημα 434,70 δολάρια). Από αυτούς το 50% κατείχε το δικό του σπίτι και ένα επιπλέον 24% κατείχε κάποιο άλλο ακίνητο. Το 87% κατείχε δικό του αυτοκίνητο και το 24% κατείχε 2 αυτοκίνητα. Ενώ ο ιμπεριαλισμός καταστρέφει κυριολεκτικά μεγάλο μέρος των Απαλαχίων μέσω της εξόρυξης του φυσικού και κοινωνικού περιβάλλοντος, πληρώνει υψηλούς μισθούς στους εργάτες των ορυχείων με τα συνδικάτα προκειμένου να εξασφαλίσει τη μαζική αποδοχή των πολιτικών του. Πρόκειται για πολυζήτητες θέσεις εργασίας σύμφωνα με τα πρότυπα της ιμπεριαλιστικής αγοράς εργασίας. Ακόμα και η αποδυναμωμένη θέση της UMW από τη δεκαετία του 1960 δεν έχει εξαλείψει εντελώς τα προνόμια που είχαν επιτευχθεί.
Τώρα που οι καρποί των επιτυχημένων συνδικαλιστικών αγώνων έχουν τεθεί στο προσκήνιο, μπορούμε να αξιολογήσουμε στην πράξη τα οφέλη που κέρδισαν οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι με τις θυσίες που έκαναν για να οικοδομήσουν την εποικιστική UMW μέσω της σταθερής ενότητας με τους ευρω-αμερικανούς "ταξικούς αδελφούς" τους. Τα οφέλη, αντικειμενικά μιλώντας, είναι ανύπαρκτα. Δεν υπάρχουν οφέλη επειδή οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι έχουν ουσιαστικά εξαλειφθεί από τη συμμαχία των εποίκων καπιταλιστών με τους εποίκους ανθρακωρύχους. Εκδιωγμένοι από τη βιομηχανία κατά δεκάδες χιλιάδες, οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι είδαν το μερίδιό τους σε θέσεις εργασίας να καταλαμβάνεται από τους ευρω-αμερικανούς "ταξικούς αδελφούς" τους.
Το 1930 οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι αποτελούσαν το 22% της βιομηχανίας στα νότια Απαλάχια (Αλαμπάμα, Κεντάκι, Τενεσί, Δυτική Βιρτζίνια, Βιρτζίνια). Μέχρι το 1960 το μερίδιό τους σε θέσεις εργασίας στην εξόρυξη άνθρακα στα Νότια Απαλάχια είχε πέσει μόλις στο 6%. Ακόμη και κατά τη διάρκεια των ακμαίων χρόνων της δεκαετίας του 1940 και των αρχών της δεκαετίας του 1950, όταν προσλαμβάνονταν δεκάδες χιλιάδες νέοι ευρω-αμερικανοί ανθρακωρύχοι, χιλιάδες Αφρικανοί ανθρακωρύχοι απολύονταν και δεν αντικαθίσταντο.
Με αυτόν τον τρόπο οι ιμπεριαλιστές απλώς εφάρμοζαν τη γενική πολιτική τους για την αποικιοκρατούμενη εργασία, περιορίζοντας το ρόλο της στις στρατηγικές βιομηχανίες και επιφυλάσσοντας τις καλύτερες θέσεις εργασίας για τους ευρω-αμερικανούς, προκειμένου να εξασφαλίσουν την αφοσίωση της εποικιστικής κοινωνίας. Όταν οι περισσότερες δουλειές στα ανθρακωρυχεία περιλάμβαναν το βάναυσο κουβάλημα του άνθρακα με τα χέρια μέσα σε σήραγγες βάθους δύο μέτρων, υπήρχαν πολλές δουλειές για την αφρικανική εργατική τάξη. Αλλά καθώς η συνδικαλιστική οργάνωση και η μηχανοποίηση αύξησαν τους μισθούς και βελτίωσαν τις εργασιακές συνθήκες, η δουλειά κατέστη "υπερβολικά καλή" για τους Αφρικανούς και οι εταιρείες μαζί με την UMW άρχισαν να τους διώχνουν.
Αρνούμενοι τις θέσεις εργασίας που περιλάμβαναν τον χειρισμό των νέων μηχανημάτων, οι Αφρικανοί εργάτες με δεκαετή προϋπηρεσία βρέθηκαν να τίθενται σε οριστική αναστολή (με άλλα λόγια, να απολύονται) την ίδια στιγμή που η εταιρεία προσλάμβανε ευρω-αμερικανούς νεαρούς σε υψηλόμισθες θέσεις εργασίας με καινούργιο εξοπλισμό. Η άλλη αγαπημένη τους τακτική ήταν να μεταφέρουν μεγάλους αριθμούς Αφρικανών ανθρακωρύχων στα παλαιότερα ορυχεία, να τους εξαντλούν χωρίς να επενδύσουν ούτε μια δεκάρα σε εκσυγχρονισμό, και στη συνέχεια να κλείνουν το ορυχείο που είχε γίνει ερείπιο και να απολύουν του Αφρικανούς. Ταυτόχρονα, η ίδια εταιρεία άνοιγε νέα ορυχεία αλλού με αποκλειστικά λευκό εργατικό δυναμικό. H UMW συνωμότησε ενεργά με όλες τις εξορυκτικές εταιρίες σε αυτή την εκστρατεία κατά της αφρικανικής εργατικής τάξης —δεν θα μπορούσε να γίνει αλλιώς.
Σήμερα τα ορυχεία επιφανειακής εξόρυξης [surface mining] αντιπροσωπεύουν πάνω από το 60% της συνολικής παραγωγής άνθρακα, ποσοστό διπλάσιο από το αντίστοιχο πριν από μόλις δέκα χρόνια. Ο τομέας με τη μεγαλύτερη ανάπτυξη στη βιομηχανία, είναι επίσης ο καλύτερα αμειβόμενος, ασφαλέστερος, καθαρότερος και πιο μηχανοποιημένος. Δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι αυτές οι θέσεις εργασίας προορίζονται για ευρω-αμερικανούς. Η Αλαμπάμα παραδοσιακά αποτελούσε την περιοχή με τον μεγαλύτερο αριθμό Αφρικανών εργατών στη βιομηχανία εξόρυξης άνθρακα. Ωστόσο, το 1974, η περιφέρεια 20 της UMW στην Αλαμπάμα είχε μόνο δέκα μέλη αφρικανικής καταγωγής μεταξύ των 1.500 ανθρακωρύχων σε ορυχεία επιφανειακής εξόρυξης —ενώ οι Αφρικανοί αποτελούν πάνω από το 26% του πληθυσμού της περιοχής.
Το black-out των Αφρικανών εργατών στη βιομηχανία άνθρακα έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, ώστε η Έκθεση του 1980 για τον Αμερικανό Ανθρακωρύχο από την Προεδρική Επιτροπή για τον Άνθρακα (υπό την προεδρία του John D. Rockefeller IV) έχει ένα ολόκληρο κεφάλαιο για τους ανθρακωρύχους Navaho που παράγουν το 3% του άνθρακα των ΗΠΑ, αλλά ούτε μία σελίδα για τους Αφρικανούς ανθρακωρύχους. Σε λίγες παραγράφους, η μελέτη επαινεί την UMW ως παράδειγμα ενσωμάτωσης και σημειώνει ότι οι "διακρίσεις του παρελθόντος" διορθώνονται μέσω εταιρικών προγράμματα πολιτικών δικαιωμάτων. Κλείνει αυτές τις λίγες λέξεις σημειώνοντας ότι οι εταιρείες άνθρακα θα ήθελαν υποτίθεται να προσλάβουν περισσότερους Αφρικανούς για αυτές τις καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας, αλλά δεν μπορούν να βρουν κανέναν που να αναζητά εργασία: "Οι εταιρείες εξόρυξης άνθρακα υποστηρίζουν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην εξεύρεση μαύρων ανθρακωρύχων είναι ότι πολλές οικογένειες μαύρων έχουν μεταναστεύσει στα μεγάλα αστικά κέντρα και ότι λίγοι ζουν στις περιοχές των ανθρακωρυχείων".
Βλέπουμε, λοιπόν, ότι η τακτική ενότητα των εποίκων και των Αφρικανών ανθρακωρύχων δεν μπορεί να γίνει κατανοητή χωρίς να εξετάσουμε τη στρατηγική και των δύο ομάδων. Η ευρω-αμερικανική εργασία χρησιμοποίησε αυτή την τακτική ενότητα για να πείσει τους Αφρικανούς εργάτες να λάβουν μέρος στη στρατηγική της διατήρησης της εποικιστικής αυτοκρατορίας. Ορισμένοι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι έλαβαν κάποια οφέλη από αυτή την ενότητα με τη μορφή υψηλότερων μισθών και καλύτερων συνθηκών εργασίας. Αλλά σε αντάλλαγμα, οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι αποδιοργανώθηκαν, παραδομένοι στην ηγεμονία του εποικιστικού συνδικαλισμού. Έτσι, αφοπλισμένοι και αποδιοργανωμένοι, σύντομα ανακάλυψαν ότι το αποτέλεσμα της τακτικής ενότητας ήταν να τους πάρουν τις δουλειές τους και να τους διώξουν. Δεν υπάρχουν τακτικές χωρίς μια ευρύτερη στρατηγική, και στην αυτοκρατορία των ΗΠΑ αυτή η στρατηγική έχει εθνικό και ταξικό χαρακτήρα.
Όπως πολύ σωστά επεσήμανε εκείνος Αφρικανός ανθρακωρύχος το 1921: "Τα προς το ζην ανήκουν σε κάθε άνθρωπο και όταν μου τα στερείτε… έχετε διαπράξει φόνο απέναντι σε ολόκληρη τη φυλή". Χωρίς αυτή την οικονομική βάση, οι αφρικανικές κοινότητες στη Δυτική Βιρτζίνια έχασαν το 25% του συνολικού πληθυσμού τους κατά την περίοδο 1960-1970, καθώς οι οικογένειες εκδιώχθηκαν από τις περιοχές των ανθρακωρυχείων. Αυτός, λοιπόν, είναι ο πικρός καρπός της ενενηντακονταετούς "ενότητας μαύρων-λευκών εργατών" στη βιομηχανία εξόρυξης άνθρακα.
Ενώ η ενσωμάτωση αυτή υπήρξε σοκαριστική για πολλούς εποίκους, μπορούμε τώρα να καταλάβουμε γιατί ο Richard L. Davis εξελέγη στο Εθνικό Συμβούλιο της UMW το 1896. Ήταν ο εκλεκτός "τράγος του Ιούδα" [Judas goat, ακούσιος προδότης], που επιλέχθηκε για να βοηθήσει να προσελκυστούν οι Αφρικανούς ανθρακωρύχοι και να ακολουθήσουν τον εποικιστικό συνδικαλισμό. Η εφημερίδα UMW Journal υπενθύμιζε ταυτόχρονα στους λευκούς ανθρακωρύχους ότι με τη νέα του θέση: "Θα μπορέσει να παρουσιαστεί με έναν ιδιαίτερο τρόπο μπροστά στους έγχρωμους ανθρακωρύχους και να τους κηρύξει το ευαγγέλιο του συνδικάτου...".
Όταν οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι στο Οχάιο παραπονέθηκαν ότι η UMW ήταν "μια οργάνωση λευκών", ο Ντέιβις τους απάντησε: "Τώρα, αγαπητοί μου άνθρωποι, εγώ, ως έγχρωμος, θα σας ζητούσα να τελειώνετε με όλες αυτές τις σκέψεις, καθώς δεν είναι μόνο λανθασμένες αλλά και ανόητες και απερίσκεπτες· έχετε τα ίδια συμφέροντα με τον λευκό αδελφό σας…" Ενώ ο Davis απέδειξε την ειλικρίνειά του δίνοντας κυριολεκτικά τη ζωή του για την οικοδόμηση του βιομηχανικού συνδικαλισμού, δεν είναι πολύ δύσκολο να δούμε ότι αναδείχθηκε σε υψηλό συνδικαλιστικό αξίωμα από τους λευκούς ανθρακωρύχους επειδή αυτό στην πραγματικότητα αντιπροσώπευε τα δικά τους στενά συμφέροντα. Βοήθησαν στο να γίνει ο κακός ηγέτης [mis-leader] (αν και ονειροπόλος και τίμιος) των Αφρικανών ανθρακωρύχων.
Ακόμη και σήμερα, που τα καθοριστικά πλήγματα έχουν βρει τους στόχους τους, βρίσκουμε παραπλανητές να λένε στους Αφρικανούς ανθρακωρύχους ότι οι απαντήσεις στα προβλήματά τους είναι η πιο σφιχτή ενότητα με τους εποίκους εργάτες και η μεταρρύθμιση των εποικιστικών συνδικάτων. Η ζημιά σε αυτή την περίπτωση περιορίζεται μόνο από το γεγονός ότι κανείς δεν μπορεί να σκοτωθεί δύο φορές.
Ο Bill Worthington, πρώην πρόεδρος της Ένωσης Μαύρων Πνευμόνων [Black Lung Association] (των ανθρακωρύχων που έμειναν ανάπηροι από την εισπνοή της ανθρακόσκονης), είναι ένας εξέχων συνταξιούχος Αφρικανός ανθρακωρύχος. Μιλάει συχνά σε εθνικές εργατικές συγκεντρώσεις, κοινοτικές εκδηλώσεις και εκδηλώσεις της εποικιστικής "αριστεράς". Και αναμασά με ξεδιάντροπη αδιαφορία για την αλήθεια όλη την γκάμα με τα ψόφια εποικιστικά ψέματα: "Οι διευθυντές προσπαθούν να χωρίσουν τους μαύρους και τους λευκούς. Είναι ένα βασικό σχέδιο για να διατηρηθεί η σύγχυση μεταξύ των εργατών. Να κάνουν τους φτωχούς να φαγώνονται μεταξύ τους".
Αυτή είναι η κλασική γραμμή που εφευρέθηκε από την εποικιστική "αριστερά" για να εξηγήσει την εθνική καταπίεση. Στην πραγματικότητα, οι Αφρικανοί και οι ευρω-αμερικανοί ανθρακωρύχοι δεν πολεμούν ο ένας τον άλλον στα ανθρακωρυχεία. Συνεργαζόμενοι με τους ιμπεριαλιστές, οι ευρω-αμερικανοί ανθρακωρύχοι έχουν εκδιώξει τους περισσότερους Αφρικανούς και τώρα έχουν ό,τι έχει απομείνει από τις θέσεις εργασίας. Οι Αφρικανοί ανθρακωρύχοι έχουν εκδιωχθεί και είναι σε δύσκολη θέση να αγωνιστούν. Ο ιμπεριαλισμός έχει τα ανθρακωρυχεία, οι έποικοι πήραν τις δουλειές —και θα προσπαθήσουν να τις κρατήσουν— και για τους άνεργους Αφρικανούς εργάτες απέμεινε η φαντασμένη προπαγάνδα περί "ενότητας μαύρων-λευκών εργατών".
Αυτή η ιστορία αποδεικνύει συγκεκριμένα ότι η στρατηγική της εποικιστικής αφομοίωσης και η τακτική που απορρέει από αυτήν ήταν λανθασμένη για τους Αφρικανούς ανθρακωρύχους και ότι τα πραγματικά στρατηγικά τους συμφέροντα δεν βρίσκονταν μόνο στην εθνική απελευθέρωση αλλά και στην ανάπτυξη των δικών τους μαχητικών οργανώσεων, που μόνο αυτές θα μπορούσαν να υπερασπιστούν τα πραγματικά ταξικά τους συμφέροντα. Μόνο από αυτή τη βάση θα μπορούσαν να δημιουργηθούν σωστές τακτικές σχέσεις με τους ευρω-αμερικανούς εργάτες. Οι σωστές συμμαχίες πρέπει να βασίζονται στη σωστή στρατηγική.
Το τέλος της ευρω-αμερικάνικης αριστεράς (10ο κεφάλαιο)
 |
| (Ο νεκρός Πορτορικανός Εθνικιστής επαναστάτης Griselio Torresola ύστερα από την απόπειρα εκτέλεσης του αμερικάνου Προέδρου Harry S. Truman.) |
Η μεταπολεμική κατάρρευση του Κομμουνιστικού Κόμματος ΗΠΑ, της κύριας οργάνωσης της ευρωαμερικανικής "αριστεράς", ήταν μια σημαντική ένδειξη της εξαφάνισης της εργατικής ταξικής συνείδησης στο καταπιεστικό έθνος. Δεν είναι αλήθεια πως η ευρωαμερικανική "αριστερά" καταστράφηκε λόγω της μακαρθικής [ΣτΜ: από τον αντικομμουνιστή γερουσιαστή των ΗΠΑ Joseph McCarthy] καταστολής που αντιμετώπισε τη δεκαετία του 1950. Στην πραγματικότητα, η αντικομμουνιστική καταστολή ισοπέδωσε αβίαστα το ήδη ετοιμόρροπο, κούφιο κέλυφος της "παλιάς αριστεράς" της δεκαετίας του '30 —κούφιο επειδή οι λευκοί εργάτες που κάποτε της έδιναν έστω και μια περιορισμένη ζωτικότητα είχαν φύγει. Επί της ουσίας, η ταξική πάλη στο εσωτερικό του καταπιεστικού έθνους είχε για ακόμα μια φορά τελειώσει. Είχε ενισχυθεί μαζικά η ενότητα μεταξύ των εποίκων στην υπηρεσία της αμερικάνικης αυτοκρατορίας.
Κοιτάζοντας πίσω, μπορούμε να δούμε το Κομμουνιστικό Κόμμα ΗΠΑ εκείνης της περιόδου ως ένα μαζικό ρεφορμιστικό κόμμα που είχε διεισδύσει σε κάθε τομέα της ζωής των ευρωαμερικανών. Στο αριθμητικό του απόγειο το 1944-1945, το ΚΚ ΗΠΑ είχε σχεδόν 100.000 μέλη. Ηγείτο άμεσα σε συνδικάτα τα οποία συγκέντρωναν συνολικά σχεδόν το ένα τέταρτο των μελών της CIO. Χιλιάδες ακτιβιστές και αξιωματούχοι των συνδικάτων του Κομμουνιστικού Κόμματος ήταν παρόντες σε όλο το συνδικαλιστικό κίνημα, από τις θέσεις των εκλεγμένων εκπροσώπων στους χώρους δουλειάς μέχρι το Εκτελεστικό Συμβούλιο της CIO.
Η επιρροή του Κόμματος στη φιλελεύθερη διανόηση τη δεκαετία του '30 ήταν εξίσου μεγάλη. Ο Nathan Witt, διευθύνων σύμβουλος του Ομοσπονδιακού Εθνικού Συμβουλίου Εργασιακών Σχέσεων κατά την περίοδο 1937-1940, ήταν μέλος του ΚΚ ΗΠΑ. Δεκάδες χιλιάδες διοικητικοί υπάλληλοι, δάσκαλοι σχολείων, επιστήμονες, κοινωνικοί λειτουργοί, συγγραφείς και αξιωματούχοι ανήκαν στο ΚΚ ΗΠΑ. Εκείνη την περίοδο, επιφανείς συγγραφείς όπως ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ και καλλιτέχνες όπως ο Rockwell Knet και ο Ben Shahn συνέβαλαν στις εκδόσεις του ΚΚ ΗΠΑ. Διακεκριμένοι χορευτές του μοντέρνου χωρού έδιναν φιλανθρωπικές παραστάσεις στο Greenwich Village για λογαριασμό του Daily Worker [ΣτΜ: όργανο του ΚΚ ΗΠΑ]. Ο Maxim Lieber, ένας από τους κορυφαίους λογοτεχνικούς ατζέντηδες της λεωφόρου Μάντισον (με πελάτες όπως οι John Cheever, Carson McCullers, John O'Hara και Langston Hughes), όχι μόνο ήταν μέλος του CPUSA, αλλά χρησιμοποιούσε την επιχείρησή του ως κρυφό δίαυλο επικοινωνίας μεταξύ Νέας Υόρκης και Ανατολικής Ευρώπης. Το ΚΚ ΗΠΑ, λοιπόν, είχε συχνή παρουσία στη ζωή των ευρωαμερικανών, από τα υφαντουργεία μέχρι το Χόλιγουντ.
Αυτό το φαινομενικό success story απέκρυπτε την αυξανόμενη αποξένωση του ΚΚ ΗΠΑ από τους λευκούς εργάτες που το είχαν κάποτε ξεκινήσει. Στις αρχές της δεκαετίας του 1920, το νεογέννητο Κομμουνιστικό Κόμμα ήταν στη συντριπτική του πλειοψηφία αποτελούμενο από ευρωπαίους μετανάστες προλετάριους. Τον πρώτο χρόνο λειτουργίας του, τα μισά μέλη του δεν μιλούσαν αγγλικά —για την ακρίβεια, τα δύο τρίτα του συνόλου του κόμματος τότε ήταν Φινλανδοί μετανάστες που είχαν εγκαταλείψει τη Σοσιαλδημοκρατία και την IWW για να ασπαστούν τον μπολσεβικισμό. Σχεδόν όλοι οι υπόλοιποι ήταν Ρώσοι, Πολωνοί, Εβραίοι, Λετονοί και άλλοι ανατολικοευρωπαίοι μετανάστες. Το ΚΚ ΗΠΑ ήταν κάποτε το κόμμα του λευκού προλεταριάτου όχι μόνο στα λόγια αλλά και στην υλική πραγματικότητα.
Η ραγδαία επέκταση της επιρροής και του μεγέθους του Κόμματος στα τέλη της δεκαετίας του '30 και στα χρόνια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ήταν μια ψευδαίσθηση. Οι ευρωαμερικανοί δεν πολεμούσαν για την Επανάσταση αλλά για εποικιστικές μεταρρυθμίσεις. Εκείνα τα χρόνια, το ΚΚ ΗΠΑ ήταν απλώς η ριζοσπαστική πτέρυγα του New Deal του προέδρου Ρούσβελτ. Μόλις οι ευρωαμερικανοί βιομηχανικοί εργάτες κέρδισαν την εποικιστική τους ισότητα και την καλύτερη ζωή που επιδίωκαν, το ΚΚ ΗΠΑ δεν τους είχε πλέον καμία χρησιμότητα.
Τα γεγονότα που σχετίζονται με την αλλαγή της ταξικής βάσης του ΚΚ ΗΠΑ είναι πολύ σαφή. Μεταξύ 1939 και 1942 ο αριθμός των μελών του ΚΚ ΗΠΑ στα χαλυβουργεία μειώθηκε από πάνω από 2.000 σε 852. Ο αριθμός των ανθρακωρύχων του ΚΚ ΗΠΑ μειώθηκε από 1.300 σε 289. Παρόμοιες απώλειες σημειώθηκαν στις τάξεις του κόμματος στον τομέα των κατασκευών, την ένδυση, την αυτοκινητοβιομηχανία και την κλωστοϋφαντουργία. Και ενώ όλο και περισσότεροι εργάτες απομακρύνονταν από την ευρωαμερικανική "αριστερά", το ΚΚ ΗΠΑ διογκωνόταν μέσω της ραγδαίας στρατολόγησης από τα μικροαστικά στρώματα. Τα μέλη του κόμματος που προέρχονταν από τη μεσαία τάξη αποτελούσαν μόνο το 5% του κόμματος το 1932, αλλά ένα εκπληκτικό 41% το 1938 (ένα ποσοστό που σύντομα θα ανέβαινε ακόμη περισσότερο). Μέχρι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, το 50% των μελών του ΚΚ ΗΠΑ βρισκόταν στη Νέα Υόρκη, και το μέσο μέλος του ήταν ελεύθερος επαγγελματίας στη Νέα Υόρκη ή συνδικαλιστικός υπάλληλος.
Ο Joseph Starobin, ηγέτης του ΚΚ ΗΠΑ, αργότερα παραδέχτηκε: "Αναδρομικά, ο πόλεμος υπήρξε για χιλιάδες κομμουνιστές ένα μεγάλο σημείο καμπής. Πολλοί από τις πόλεις αντιλήφθηκαν για πρώτη φορά το μεγαλείο της Αμερικής, τον τεράστιο πολιτικό χάσμα ανάμεσα στο εργατικό-δημοκρατικό-προοδευτικό περιβάλλον στο οποίο η Αριστερά είχε οχυρωθεί και το πραγματικό επίπεδο συνείδησης των εκατομμυρίων που στρατολογήθηκαν για να πολεμήσουν για τη σημαία και την πατρίδα. Ένα μεγάλο μέρος των στελεχών δεν επέστρεψε ποτέ στη ζωή και την τροχιά του Κόμματος. Ο πόλεμος ήταν μια παύση, ένα διάλειμμα. Πολλοί μετανάστευσαν σε άλλα μέρη της χώρας, πολλοί άρχισαν να δημιουργούν οικογένειες και να αλλάζουν τη ζωή τους. Ο κομμουνισμός έγινε μια ζεστή ανάμνηση για κάποιους —για άλλους ήταν ένα λάθος."
Μπορούμε λοιπόν να είμαστε σίγουροι ότι ο τερματισμός του ριζοσπαστικού ρεύματος μέσα στις μάζες των ευρωαμερικανών εργατών δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας καταστολής. Πολύ πριν γεννηθεί ο Μακαρθισμός, στα ίδια τα χρόνια της δεκαετίας του 1930, όταν το ΚΚ ΗΠΑ έφτασε στο οργανωτικό του απόγειο, οι ευρωαμερικανοί εργάτες άρχισαν να αποχωρούν οικειοθελώς. Αυτό οριστικοποιήθηκε μέχρι το 1945. Ούτε κατευθυνθήκαν προς άλλα ριζοσπαστικά κόμματα ή προς πιο επαναστατική δράση. Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οι απροκάλυπτα ρεβιζιονιστικές πολιτικές των ηγετών του ΚΚ ΗΠΑ (του Earl Browder και του William Z. Foster) δεν αντιμετωπίστηκαν ποτέ αποτελεσματικά —οι εργάτες υποστηρικτές του κόμματος είχαν χάσει το ενδιαφέρον τους για εργατικές μεταρρυθμίσεις και έφευγαν για να ασχοληθούν με τους καρπούς του εποικισμού.
ΜΑΚΑΡΘΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ
Η λανθασμένη άποψη ότι το ΚΚ ΗΠΑ (όπως και η υπόλοιπη ευρωαμερικανική "αριστερά") συντρίφτηκε από την "μακαρθική καταστολή" όχι μόνο χρησιμεύει για να αποκρύψει τη μαζική μετατόπιση από την των μαζών των εποίκων από την ταξική συνείδηση, αλλά βοήθησε επίσης τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να αποκρύψει τους δυναμικούς αντιαποικιακούς αγώνες εκείνης της περιόδου. Τα μεταπολεμικά χρόνια ήταν η χρυσή εποχή της αμερικανικής αυτοκρατορίας, όταν προσπάθησε να επιβάλει την "Pax Americana" της σε έναν διαλυμένο κόσμο.
Στην πραγματικότητα μιλάμε για τρία συναφή αλλά διαφορετικά φαινόμενα:
1. την ψυχροπολεμική πολιτική καταστολή που αποσκοπούσε στον περιορισμό των φιλορωσικών τάσεων στο εσωτερικό των φιλελεύθερων και ριζοσπαστών ευρωαμερικανών,
2. τις μακαρθικές εκκαθαρίσεις εντός της ίδιας της αμερικανικής κυβέρνησης σε μια ενδοϊμπεριαλιστική [ΣτΜ: εννοώντας το εσωτερικό του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού] πολιτική διαμάχη, και
3. τις βίαιες, τρομοκρατικές εκστρατείες κατά των εξεγέρσεων και τη συντριβή των επαναστατικών αγώνων σε ολόκληρη την έκταση της αμερικανικής αυτοκρατορίας.
Αποτελεί ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του ευρωαμερικανικού "αριστερού" ρεβιζιονισμού το να θολώνει αυτά τα τρία φαινόμενα μεταξύ τους, ενώ παράλληλα παρουσιάζει τον εαυτό του ως το κύριο θύμα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Αυτό είναι ένα εξωφρενικό ψέμα.
Αναλύοντας ρεαλιστικά την καταστολή του ΚΚ ΗΠΑ, είναι εντυπωσιακό πόσο ήπια ήταν —[λειτούργησε] περισσότερο ως προειδοποίηση από τον Μεγάλο Λευκό Πατέρα παρά ως καταστολή. Αντίθετα, η ευρωαμερικανική "αριστερά" παρουσιάζει τον ρόλο της ως έναν ρόλο σταθερής και ηρωικής αυτοθυσίας ενάντια στον αχαλίνωτο ιμπεριαλιστικό κολοσσό. Ο Len DeCaux, πρώην ακτιβιστής του ΚΚ ΗΠΑ που ήταν υπεύθυνος για την δημόσια εικόνα της CIO σε όλη την επικράτεια, ανακαλεί με αυταρέσκεια:
"...Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν πλέον πάρει και επίσημα μία διακομματική ψυχροπολεμική κατεύθυνση. Κάθε ψήφος εναντίον της ήταν μια διαμαρτυρία, μια υπόσχεση αντίστασης. Χωρίς αυτή την προσπάθεια, λίγοι Αμερικανοί προοδευτικοί θα μπορούσαν να σηκώσουν το κεφάλι ψηλά... Όπως εκείνοι οι Γερμανοί που αντιστάθηκαν στην έλευση του χιτλερισμού, οι Αμερικανοί που αντιτάχθηκαν στον ψυχροπολεμικό ιμπεριαλισμό καταποντίστηκαν, σχεδόν εξαφανίστηκαν. Ίσως το ότι έριξαν τα αδύναμα κορμιά τους, το δυνατό τους μυαλό, το εύθραυστο πνεύμα τους, ενάντια στην ποδοπατητική επέλαση της Αντίδρασης να μην ήταν "έξυπνο", όμως το έκαναν."
Αν ισχύει αυτό είναι εύκολο να ελεγχθεί. Ο DeCaux λέει ότι ο ίδιος και οι συμπατριώτες του από το ΚΚ ΗΠΑ "σχεδόν εξαλείφθηκαν", όπως "εκείνοι οι Γερμανοί που αντιστάθηκαν στην έλευση του χιτλερισμού". Για να ρίξουμε λίγο φως στη σύγκρισή του, πρέπει να σημειώσουμε ότι το ποσοστό των απωλειών της γερμανικής κομμουνιστικής αντίστασης κατά του ναζισμού ήταν σχεδόν 100%. Εκατοντάδες χιλιάδες Γερμανοί κομμουνιστές και κομμουνιστές από άλλα ευρωπαϊκά έθνη έχασαν τη ζωή τους στην μάχη ενάντια στους Ναζί και τα ναζιστικά στρατόπεδα θανάτου. Μόνο στην Ιταλία, οι κομμουνιστές έχασαν 60.000 συντρόφους στον ένοπλο αντάρτικο αγώνα κατά του φασισμού τη περίοδο 1943-45. Άραγε, ο DeCaux και οι συμπατριώτες του από το ΚΚ ΗΠΑ "σχεδόν εξαλείφθηκαν" όπως άλλοι κομμουνιστές που πολέμησαν τον ιμπεριαλισμό;
Το 1947 ο DeCaux αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την άνετη θέση του ως Υπεύθυνος Δημοσιότητας της CIO (και εκδότης της συνδικαλιστικής εφημερίδας "CIO News"). Στη συνέχεια εργάστηκε για πολλά χρόνια στη Καλιφόρνια ως επ’ αμοιβή δημοσιογράφος για το ΚΚ ΗΠΑ. Ποτέ δεν ξυλοκοπήθηκε ή βασανίστηκε, ποτέ δεν απειλήθηκε με δολοφονία από τις ομάδες θανάτου [death squads], ποτέ δεν χρειάστηκε να δραπετεύσει από την αστυνομία, ποτέ δεν χρειάστηκε να περάσει πολλά χρόνια της ζωής του στη φυλακή, ποτέ δεν γνώρισε την πείνα και τη δυστυχία, ποτέ δεν είδε την οικογένειά του να καταστρέφεται, ποτέ δεν εμποδίστηκε από το να ασκήσει τα δικαιώματά του ως πολίτης. Καθ' όλη τη διάρκεια, πήγαινε σε δημόσιες διαδηλώσεις και συμμετείχε στις αστικές εκλογές. Ο DeCaux συνελήφθη και χρειάστηκε να δικαστεί (κέρδισε την έφεση ενώ βρισκόταν έξω με εγγύηση), αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την υψηλού κύρους δουλειά του και το μισθό του και απειλήθηκε με αποδοκιμασία από την αμερικάνικη κυβέρνηση. Πραγματικά, θα μπορούσαμε να πούμε ότι η μέση φτωχή οικογένεια στο Bed-Stuy [ΣτΜ: γειτονιά στη Νέα Υόρκη] αντιμετωπίζει περισσότερη καταστολή από ό,τι πέρασε ο DeCaux.
Η καταστολή από μεριάς κυβέρνησης των ΗΠΑ που "σχεδόν εξαφάνισε" το ΚΚ ΗΠΑ (σύμφωνα με τα λόγια του DeCaux) ήταν μια σειρά από προειδοποιήσεις, από ήπιους περιορισμούς, ώστε να ωθηθούν οι ευρωαμερικανοί στο να συμμορφωθούν με την ιμπεριαλιστική πολιτική εναντίον της ΕΣΣΔ. Δεν υπήρχαν ομάδες θανάτου, ούτε πυροβολισμοί, ούτε μακροχρόνιες φυλακίσεις —το CPUSA δεν τέθηκε καν εκτός νόμου. Και την εφημερίδα του τη δημοσίευε και τις δραστηριότητές του τις πραγματοποιούσε, καθ' όλη τη διάρκεια εκείνης της περιόδου.
Το ΚΚ ΗΠΑ εκείνη την εποχή συχνά αποκαλούσε αυτή την καταστολή "κυνήγι μαγισσών", επειδή επρόκειτο για μια κυβερνητική εκστρατεία μαζικής πολιτικής συμμόρφωσης μέσω της αρνητικής διάκρισης των "κομμουνιστών" και τη δημόσια κακοποίηση και περιφρόνησή τους. Δεν ήταν συνηθισμένου τύπου καταστολή, όπως εκείνη μέσω της οποίας η Αυτοκρατορία προσπαθεί να εξαλείψει, να εξουδετερώσει με νόμιμη και παράνομη βία ένα ολόκληρο επαναστατικό κίνημα. Το 1949 περίπου 160 μέλη του ΚΚ ΗΠΑ συνελήφθησαν και δικάστηκαν σύμφωνα με τον Νόμο Smith ως συνωμότες για την "ανατροπή της κυβέρνησης των ΗΠΑ μέσω της χρήσης βίας". Από αυτούς οι 114 καταδικάστηκαν, με 29 ηγέτες του ΚΚ ΗΠΑ να εκτίουν ποινές φυλάκισης 2-5 ετών σε ομοσπονδιακές φυλακές. Δύο άγνωστα μέλη του ΚΚ ΗΠΑ, ο Julius και η Ethel Rosenberg, εκτελέστηκαν ως "κατάσκοποι ατομικής ενέργειας" εν μέσω ενός κλίματος αντι-κατασκοπευτικής υστερίας. Περίπου 400 ριζοσπάστες χωρίς δικαιώματα πολίτη, οι περισσότεροι από τους οποίους ήταν μέλη του Τρίτου Κόσμου ή σύμμαχοι του ΚΚ ΗΠΑ, συνελήφθησαν και απελάθηκαν βάσει του νόμου περί μετανάστευσης των McCarran-Walter (1952). Πολλοί από αυτούς τους ριζοσπάστες αργότερα κέρδισαν τις δίκες.
Αυτή η προειδοποιητική ενόχληση από την Ουάσινγκτον έσπασε εντελώς την ραχοκοκαλιά ενός υποτιθέμενου "κομμουνιστικού" κόμματος που μετρούσε 70.000 μέλη στις τάξεις του το 1947. Αντίθετα, μεταξύ 1972-1976 το Κίνημα των Αμερικανών Ινδιάνων [AIM] στο Pine Ridge μόνο υπέστη περισσότερες απώλειες από εκείνες του ΚΚ ΗΠΑ από άκρη σε άκρη κατά τη διάρκεια ολόκληρης της δεκαετίας του 1950. Μόνο στο Pine Ridge το AIM μέτρησε πάνω από 90 σκοτωμένα μέλη και πάνω από 200 φυλακισμένους. Το Εθνικιστικό Κόμμα του Πουέρτο Ρίκο [PNPR] μόνο την περίοδο 1950-1957 υπέστη πολλαπλάσιες απώλειες σε νεκρούς, τραυματίες και φυλακισμένους από αυτές που είχε το ΚΚ ΗΠΑ καθ' όλη την περίοδο του Μακαρθισμού. Επιπρόσθετα, τόσο η SNCC [Student Non-violent Coordination Committee] όσο και το BPP [Black Panther Party] υπέστησαν πολύ μεγαλύτερες απώλειες στους αγώνες της δεκαετίας του 1960 από ό,τι ολόκληρο το ΚΚ ΗΠΑ κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1950. Αυτό που ήταν τόσο συνταρακτικό, τόσο μεγάλο, τόσο ιστορικά αξιοσημείωτο στο χαστούκι που υπέστη το ΚΚ ΗΠΑ ήταν το ισχυρό αίσθημα πανικού που προκάλεσε στην παραχαϊδευμένη ευρωαμερικανική "αριστερά". Ένα κούφιο τύμπανο κάνει τον πιο δυνατό θόρυβο.
Αυτή η ήπια καταστολή έβγαλε το ΚΚ ΗΠΑ από τα νερά του. Η πανικοβλημένη ηγεσία του επινόησε την παραληρηματική οπτική "ένα λεπτό πριν από τα μεσάνυχτα", η οποία υποστήριζε ότι ο παγκόσμιος πυρηνικός πόλεμος και ο ολοκληρωτικός φασισμός ήταν προ των πυλών. Η Peggy Dennis, σύζυγος του ηγέτη του κόμματος Gene Dennis, επαναφέρει στη μνήμη τα απομεινάρια της επιβιωτιστικής εμμονής τους:
"Το FBI ήξερε, τα μέσα ενημέρωσης ήξεραν, τα απομεινάρια των λαϊκών κινημάτων ήξεραν. Το Κόμμα μας είχε δεχτεί βαρύτατο χτύπημα κάτω από τις επιθέσεις του Μακαρθισμού, τις συλλήψεις και φυλακίσεις του Νόμου Σμιθ, τη συνεχιζόμενη αντικομμουνιστική υστερία. Βρισκόταν σε αμυντική κατάσταση. Αλλά το σχεδόν μοιραίο χτύπημα προκλήθηκε μόνο του, όταν η ηγεσία του Κόμματος μετέφερε ολόκληρη την οργάνωση υπόγεια, τοποθετώντας τον έλεγχο της καθημερινής επιχειρησιακής οικονομικής και πολιτικής λήψης αποφάσεων στα χέρια αυτής της υπόγειας δομής.
[…]
Χιλιάδες αγωνιστές —του εργατικού κινήματος, πρώην αντιφασίστες, New Dealers, ακτιβιστές του Προοδευτικού Κόμματος, πρώην μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος— μπήκαν από μόνοι τους σε "υπόγεια λειτουργία", εγκαταλείποντας κάθε δραστηριότητα, ξαναχτίζοντας τις ζωές τους σε θύλακες προαστιακής και αστικής αφάνειας."
Το πιο χαρακτηριστικό είναι ότι για 4 χρόνια η δομή του ΚΚ ΗΠΑ μεταφέρθηκε "υπόγεια", όχι για να διεξάγει ανανεωμένο και ενισχυμένο αγώνα, αλλά για να κρυφτεί παθητικά μέχρι να επιστρέψει η πλήρης αστική δημοκρατία. Ολόκληρο το κίνημά τους παραδόθηκε και διαλύθηκε με την πρώτη πίεση από την Ουάσιγκτον. Ποτέ δεν αντιμετώπισαν καν πραγματική καταστολή.
Οι απογοητευτικές αποκαλύψεις που έγιναν από τον πρωθυπουργό Νικήτα Χρουστσόφ στο 20ο συνέδριο του ΚΚΣΕ για την περίοδο Στάλιν ήταν απλώς "το κερασάκι στην τούρτα". Κάποτε μια πρωτοπορία λευκών εργατών και αργότερα ένα μαζικό ρεφορμιστικό κόμμα εντός του καταπιεστικού έθνους, το ΚΚ ΗΠΑ είχε τελικά υποβαθμιστεί από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό σε ένα πλήρως νοικοκυρεμένο και φοβισμένο απομεινάρι. Από 70.000 το 1947, τα μέλη του ΚΚ ΗΠΑ είχαν εξατμιστεί στα μόλις 7.000 μέλη το 1957.
Εντός των εποίκων, ο ριζοσπαστισμός της εργατικής τάξης είχε ουσιαστικά τελειώσει και η πρώην βασική οργάνωσή του είχε καταρρεύσει πολιτικά.
Ωστόσο, τα πρωτοσέλιδα των καπιταλιστικών εφημερίδων εκείνης της εποχής δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία σε αυτό το φαινόμενο. Τα μέσα μαζικής ενημέρωσης στα τέλη της δεκαετίας του 1940 και στις αρχές της δεκαετίας του 1950 απασχολούνταν με τις ευρύτερες πτυχές της ίδιας ιμπεριαλιστικής εκστρατείας ώστε να ξεσηκώσουν την ευρωαμερικανική κοινωνία για την παγκόσμια αντιπαράθεση με τον κομμουνισμό. Η αστική τάξη τότε απαιτούσε την πιο άκαμπτη, αντιδραστική και μονολιθική οπτική από τους έποικους ακολούθους της. Όλοι έπρεπε να συμμορφωθούν. Αυτός ο Μακαρθισμός στόχευε όχι τόσο στη βάση της εποικιστικής κοινωνίας όσο στη μέση —στην εκκαθάριση των τάξεων των στρατηγών, των εκπαιδευτικών, των βουλευτών, των διπλωματών και ούτω καθεξής. Όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι έπρεπε να υπογράψουν νέους όρκους πίστης. Πρέπει να θυμόμαστε ότι ο διαβόητος γερουσιαστής των ΗΠΑ Τζόζεφ Μακάρθι δεν παρενόχλησε ποτέ επαναστάτες. Οι στόχοι του ήταν όλοι οι κρατικοί υπάλληλοι και αξιωματούχοι των ΗΠΑ, από τους αξιωματικούς του στρατού μέχρι τους γραφιάδες. Σε μια χαρακτηριστική δήλωση, ο γνωστός φιλελεύθερος δημοσιογράφος George Seldes έγραψε:
"Υπάρχει φόβος στην Ουάσιγκτον, όχι μόνο μεταξύ των κυβερνητικών υπαλλήλων αλλά και μεταξύ των λίγων εναπομεινάντων φιλελεύθερων και δημοκρατικών που ήλπιζαν να διασώσουν κάτι από το New Deal. Υπάρχει φόβος στο Χόλιγουντ... Υπάρχει φόβος μεταξύ των συγγραφέων, των επιστημόνων, των σχολικών δασκάλων, μεταξύ όλων όσων δεν ανήκουν στο αντιδραστικό κίνημα."
Έτσι, ο Μακαρθισμός αντανακλούσε μία πάλη για την εξουσία στις τάξεις του ιμπεριαλισμού μεταξύ φιλελεύθερων και συντηρητικών δυνάμεων, καθώς και μέρος της γενικής κίνησης της Αυτοκρατορίας να συσφίξει και να προετοιμαστεί για την παγκόσμια κυριαρχία. Σε καμία περίπτωση αυτή η κατασταλτική εκστρατεία της δεκαετίας του 1950 δεν αποσκοπούσε στη συντριβή κάποιας ανύπαρκτης επαναστατικής εξέγερσης μέσα στην κοινωνία των εποίκων. Την ίδια στιγμή —σε μέτωπα μάχης έξω από την ευρωαμερικανική κοινωνία— τις πιο αιματηρές αντεπαναστατικές εκστρατείες ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός τις διεξήγαγε εναντίον των αποικιοκρατούμενων λαών. Αυτό είχε ελάχιστη σχέση με το ΚΚ ΗΠΑ και την υπόλοιπη "αριστερά" του καταπιεστικού έθνους.
Η ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΤΟΥ ΠΟΥΕΡΤΟ ΡΙΚΟ: ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΠΕΔΙΟ ΓΙΑ ΤΗ ΝΕΟΑΠΟΙΚΙΟΚΡΑΤΙΑ
Είναι γενικά γνωστό ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός επέλεξε τη νεοαποικιοκρατία ως την κύρια μορφή για την επέκταση της αυτοκρατορίας του αμέσως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Το 1946 η αμερικανική αποικία των Φιλιππίνων μετατράπηκε σε δήθεν ανεξάρτητη "Δημοκρατία των Φιλιππινών" (που μέχρι σήμερα καταλαμβάνεται από μεγάλες αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις). Το 1951 η αποικία του Πουέρτο Ρίκο μετατράπηκε σε "Κοινοπολιτεία" με περιορισμένη αστική αυτοδιοίκηση υπό αυστηρή αμερικανική κυριαρχία. Αυτό που συζητιέται λιγότερο είναι ότι η νεοαποικιοκρατία δεν είναι λιγότερο τρομοκρατική από την ίδια την αποικιοκρατία. Η νεοαποικιοκρατία, άλλωστε, εξακολουθεί να απαιτεί τη στρατιωτική καταστολή και εξόντωση των επαναστατικών και εθνικοδημοκρατικών δυνάμεων. Χωρίς αυτή την πολιτική αποστείρωση μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι τοπικοί ατζέντηδες του ιμπεριαλισμού δεν θα μπορούσαν να κάνουν τη δουλειά τους. Αυτό ίσχυε στο Μεξικάνικο-Chicano Νοτιοδυτικό τμήμα [των ΗΠΑ], στις Φιλιππίνες και σε άλλα κατεχόμενα εδάφη.
Η εκστρατεία των ΗΠΑ για την καταπολέμηση της εξέγερσης στο Πουέρτο Ρίκο το 1950 αποτελεί σαφές παράδειγμα. Μας δίνει επίσης μια σύγκριση για να φωτίσουμε περαιτέρω το ΚΚ ΗΠΑ. Μέχρι το 1950, ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός είχε αποφασίσει ότι η κυριαρχία του στο Πουέρτο Ρίκο δεν θα ήταν ασφαλής μέχρι να εξαλειφθεί οριστικά το Εθνικιστικό Κόμμα. Εκείνη τη χρονιά ο υπουργός Πολέμου των ΗΠΑ Louis Johnson πέρασε τρεις μέρες στο Πουέρτο Ρίκο σχεδιάζοντας την εκστρατεία κατά του αντάρτικου. Ο κυβερνήτης-μαριονέτα, Munoz Marin, έλαβε εντολή να συλλάβει ή να σκοτώσει τους εθνικιστές ηγέτες. Η αστυνομική πίεση στους επαναστάτες αυξήθηκε. Ο ηγέτης του Εθνικιστικού Κόμματος Don Albizu Campos απειλήθηκε ανοιχτά. Το μέλος του Κογκρέσου των ΗΠΑ Vito Marcantonio διαμαρτυρήθηκε στις 19 Οκτωβρίου 1949:
"Το σπίτι του Pedro Albizu Campos περικυκλώνεται μέρα και νύχτα από περιπολίες της αστυνομίας, περιπολικά και τζιπ με παραταγμένα πολυβόλα. Όταν ο Dr. Albizu Campos περπατάει στους δρόμους του San Juan, τον ακολουθούν από κοντά τέσσερις ή πέντε αστυνομικοί πεζοί με πολιτικά και μια ομάδα πλήρως οπλισμένων αστυνομικών σε ένα αυτοκίνητο λίγα βήματα πίσω του.
Κάθε κατάστημα στο οποίο μπαίνει, κάθε άτομο με το οποίο συνομιλεί, δέχεται επίσκεψη στη συνέχεια από εκπροσώπους του αστυνομικού τμήματος. Ένα βασίλειο του τρόμου πέφτει πάνω στους άτυχους πολίτες του Πουέρτο Ρίκο που θα ομιλήσουν λίγα λεπτά με τον γιατρό Albizu Campos."
Μέχρι τα τέλη του Οκτώβρη του ίδιου έτους, η αποικιακή αστυνομία είχε ξεκινήσει μια σειρά από "περιστατικά" —[γίνονταν] όλο και πιο σοβαρές συλλήψεις και επιδρομές εναντίον ακτιβιστών του Εθνικιστικού Κόμματος με διάφορες κατηγορίες. Τελικά, σε μια επιδρομή η αστυνομία και οι Εθνικιστές ενεπλάκησαν σε ανταλλαγή πυρών. Αντιμέτωποι εν μέρει με τον βέβαιο αφανισμό από τις αυξανόμενες επιθέσεις της αστυνομίας, οι Εθνικιστές πήραν τα όπλα στο Grito de Jayuya. Στις 30 Οκτωβρίου 1950, οι δυνάμεις των Εθνικιστών κατέλαβαν το αστυνομικό τμήμα και απελευθέρωσαν την πόλη Jayuya. Αμέσως ανακήρυξαν τη Δεύτερη Δημοκρατία του Πουέρτο Ρίκο, καθώς ξέσπασαν κι άλλες εξεγέρσεις σε όλο το νησί.
Η ήττα της Δεύτερης Δημοκρατίας απαιτούσε όχι μόνο την αστυνομία, αλλά και τις πλήρεις προσπάθειες της αποικιακής Εθνοφρουράς. Ήταν μια εξέγερση που πνίγηκε στο αίμα. Η σοβαρότητα της μάχης φαίνεται από την αποστολή του Associated Press:
"Τα στρατεύματα της Εθνοφρουράς έσπασαν σήμερα βίαια τους αντάρτες του Εθνικιστικού Κόμματος που αντιτίθενται στις Ηνωμένες Πολιτείες και τους έδιωξαν από δύο από τα οχυρά τους με αεροπλάνα και τανκς...
Χτυπώντας τα ξημερώματα, τα στρατεύματα οπλισμένα με πολυβόλα, μπαζούκες και τανκς ανακατέλαβαν την Jayuya, πενήντα μίλια νοτιοδυτικά του San Juan, και τη γειτονική πόλη Utuado. Μαχητικά αεροπλάνα βομβάρδιζαν τους αντάρτες. Είχαν πάρει τον έλεγχο των δύο πόλεων το προηγούμενο βράδυ, αφού βομβάρδισαν αστυνομικά τμήματα, σκότωσαν μερικούς αστυνομικούς και έβαλαν πολλές φωτιές... Η Jayuya έμοιαζε λες και την είχε χτυπήσει σεισμός, με αρκετά οικοδομικά τετράγωνα κατεστραμμένα και τα περισσότερα από τα υπόλοιπα κτίρια της πόλης των 1.500 κατοίκων απανθρακωμένα από τη φωτιά. Ένα άλλο μέρος της Φρουράς έτρεχε προς το Arecibo για να συντρίψει την εξέγερση εκεί."
Παρά την ήττα του, ο ηρωικός αγώνας των Εθνικιστών είχε μεγάλη επίδραση. Στο δημοψήφισμα του 1951 για το καθεστώς της "Κοινοπολιτείας", ο κυβερνήτης Marin κατάφερε να συγκεντρώσει αρκετές ψήφους για να περάσει το δημοψήφισμα, υποσχόμενος ψευδώς στο λαό ότι επρόκειτο μόνο για ένα προσωρινό στάδιο που θα οδηγούσε στην εθνική ανεξαρτησία. Η επανάσταση είχε αποκαλύψει τον μύθο ότι η αποικιοκρατία ήταν αποδεκτή από τον λαό του Πουέρτο Ρίκο. Σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική άνθισε η μαζική αλληλεγγύη προς τον αγώνα του Πουέρτο Ρίκο. Στην Κούβα η υπόθεση της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο είχε κερδίσει τέτοια συμπάθεια που ακόμη και ο φιλοαμερικανός πρόεδρος της Κούβας, ο Carlos Prio Socarras, έστειλε δημόσιο μήνυμα με το οποίο μεσιτεύει για την ασφάλεια του Don Albizu Campos και των άλλων Εθνικιστών. Η Βουλή των Αντιπροσώπων της Κούβας έστειλε ψήφισμα στον Πρόεδρο Τρούμαν ζητώντας να εγγυηθεί τη ζωή του Don Albizu Campos και των άλλων αιχμαλώτων ηγετών. Στο Μεξικό, στην Κεντρική Αμερική, σε ολόκληρη τη Λατινική Αμερική, το Grito de Jayuya του 1950 αναζωπύρωσε το αντι-ιμπεριαλιστικό αίσθημα.
Την ήττα της πατριωτικής εξέγερσης ακολούθησε μια έντονη κυριαρχία τρόμου σε όλο το Πουέρτο Ρίκο. Εκτός από τους πολλούς μάρτυρες που έπεσαν στο πεδίο της μάχης, περίπου 3.000 Πορτορικανοί συνελήφθησαν από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Πολλοί στάλθηκαν στη φυλακή βάσει του διαβόητου "Νόμου του Μικρού Σμιθ" (Νόμος 53 του 1948), ο οποίος καθιστούσε έγκλημα την υποστήριξη της επανάστασης ενάντια στην αποικιακή διοίκηση. Πολλοί κατηγορήθηκαν για φόνο, εμπρησμό και άλλα εγκλήματα. Μια γυναίκα, για παράδειγμα, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη επειδή μαγείρεψε φαγητό για τον σύζυγο και τους γιούς της προτού εκείνοι συμμετάσχουν στην εξέγερση. Το νεοαποικιακό σχέδιο της "Κοινοπολιτείας" ήταν δυνατό μόνο λόγω της τρομοκρατικής βίας που χρησιμοποίησε ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός για να καταστείλει το πατριωτικό κίνημα και τις μάζες του Πουέρτο Ρίκο.
Δεν είναι δύσκολο να δούμε ότι το επίπεδο της ιμπεριαλιστικής καταστολής που ασκήθηκε ενάντια στους Πορτορικανούς Εθνικιστές ήταν ποιοτικά πολύ μεγαλύτερο από αυτό που χρησιμοποιήθηκε εναντίον του ΚΚ ΗΠΑ. Είναι κάπως αισχρό ακόμη και να συγκρίνουμε αυτά τα δύο. Αρκεί να πούμε ότι ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός έπρεπε να χρησιμοποιήσει τανκς, αεροπορικές επιθέσεις, πολυβόλα, μαζικές φυλακίσεις και τρομοκρατία για να συντρίψει τους Πορτορικανούς Εθνικιστές, επειδή εκείνοι ήταν γνήσιοι επαναστάτες.
Τι έκανε το ΚΚ ΗΠΑ και η "αριστερά" του καταπιεστικού έθνους των ΗΠΑ σε ένδειξη αλληλεγγύης για να βοηθήσουν τους υποτιθέμενους συμμάχους τους στο Πουέρτο Ρίκο; Απολύτως τίποτα και λιγότερο από το τίποτα. Η κύρια αντίδραση του ΚΚ ΗΠΑ ήταν να ασχοληθεί μόνο με το να σώσει το τομάρι της. Η μοναδική ευρωαμερικανίδα που φυλακίστηκε μαζί με τους Εθνικιστές μετά την [μάχη της] Jayuya —η αντιπολεμική ακτιβίστρια Ruth Reynolds— έκανε περισσότερα σε αλληλεγγύη με τον αντιαποικιακό αγώνα απ' ό,τι ολόκληρο το ΚΚ ΗΠΑ με τα χιλιάδες μέλη του.
Επί χρόνια, κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1930, το ΚΚ ΗΠΑ είχε κερδίσει την υποστήριξη των Πορτορικανών στις συνοικίες της ηπειρωτικής επικράτειας των ΗΠΑ, εμφανιζόμενο ως υπέρμαχος της ανεξαρτησίας του Πουέρτο Ρίκο. Προκειμένου να κερδίσει τους Πορτορικανούς, το ΚΚ ΗΠΑ προσποιούνταν ότι ήταν σύμμαχο με το Εθνικιστικό Κόμμα. Ένας ευρωαμερικανός οργανωτής του ΚΚ ΗΠΑ στο ισπανικό Χάρλεμ της Νέας Υόρκης θυμάται: "Τα κύρια θέματα ήταν η ανεργία και η ανεξαρτησία του Πουέρτο Ρίκο. Το "Viva Puerto Rico Libre" ήταν το δημοφιλές σύνθημα. Το εθνικιστικό κίνημα στο Πουέρτο Ρίκο, με επικεφαλής τον Pedro Albizu Campos, κυριαρχούσε στην πολιτική του 'El Barrio'." Το 1948 ο ηγέτης του ΚΚ ΗΠΑ William Z. Foster πραγματοποίησε ένα πολυδιαφημισμένο ταξίδι στο Πουέρτο Ρίκο, κατά το οποίο συναντήθηκε με τον Don Albizu Campos. Στη συνέχεια, ο Foster έγραψε ένα μαζικό φυλλάδιο για τη φτώχεια στο Πουέρτο Ρίκο (The Crime of El Fangito) για να δείξει την αλληλεγγύη του ΚΚ ΗΠΑ στους Εθνικιστές.
Αλλά όταν ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός εξαπέλυσε την αντεπανάστασή του, όταν η Επανάσταση αναμετρήθηκε με την πανίσχυρη αμερικανική αυτοκρατορία, πού ήταν το ΚΚ ΗΠΑ; Στα γόνατα διακηρύσσοντας την αφοσίωσή του στην αμερικανική αυτοκρατορία, παρακαλώντας με τον πιο δειλό τρόπο τους αφέντες του να "του τη χαρίσουν". Την 1η Νοεμβρίου 1950 —τη δεύτερη μέρα των μαχών— δύο Πορτορικανοί πατριώτες, ο Griselio Torresola και ο Oscar Collazo, επιτέθηκαν στο Blair House στην Ουάσιγκτον (την προσωρινή κατοικία του Προέδρου Τρούμαν). Αυτή η τολμηρή, αυτό-θυσιαστική δράση ενάντια στην τυραννία των ΗΠΑ απασχόλησε τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων σε όλο τον κόσμο. Όπως και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης του καταπιεστικού έθνους, έτσι και η εφημερίδα Daily Worker του ΚΚ ΗΠΑ έκανε την ηρωική επίθεση στο Blair House κύριο θέμα στο πρωτοσέλιδό της.
Εκείνο το τεύχος ήταν απολύτως αποκαλυπτικό. Κρύβοντάς τη μέσα στις σελίδες της, η Daily Worker του ΚΚ ΗΠΑ ανέφερε την επανάσταση στο Πουέρτο Ρίκο ως δευτερεύουσα ιστορία και σπατάλησε μερικά πολύ στερεοτυπικά, χλιαρά λόγια συμπάθειας. Αλλά στην πρώτη σελίδα της φιλοξενούσε την επίσημη ανακοίνωση του κόμματος για την επίθεση στο Blair House. Η δήλωση αυτή υπογραφόταν από τους ηγέτες του ΚΚ ΗΠΑ William Z. Foster και Gus Hall. Δεν βρισκόταν απλώς το πλήρες κείμενο κάτω από τον τίτλο, αλλά ολόκληρο ήταν τυπωμένο με πολύ μεγάλα σκούρα γράμματα. Και ποιο ήταν το νόημα αυτής της προφανώς πολύ σημαντικής δήλωσης; Μια δειλή και επαίσχυντη συκοφαντία των ηρωικών πατριωτών Torresola και Collazo και μια δειλή διαβεβαίωση ότι το ΚΚ ΗΠΑ συντάχθηκε με το υπόλοιπο καταπιεστικό έθνος στην υποστήριξη του Προέδρου Τρούμαν. Η προδοτική δήλωση είχε ως εξής:
"ΤΟ ΚΚ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΠΟΠΕΙΡΑ ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ
Όπως όλοι οι συμπατριώτες μας Αμερικανοί, έτσι και εμείς οι Κομμουνιστές σοκαριστήκαμε βαθύτατα από την σημερινή απογευματινή είδηση για την απόπειρα εισόδου στο Blair House με προφανή σκοπό την αφαίρεση της ζωή του Προέδρου Τρούμαν.
Όπως είναι γνωστό, το Κομμουνιστικό Κόμμα καταδικάζει και απορρίπτει τις δολοφονίες και όλες τις πράξεις βίας και τρομοκρατίας. Αυτή η πράξη δεν μπορεί παρά να είναι πράξη τρομοκρατών, διαταραγμένων ανθρώπων ή πρακτόρων..."
Με τον πόλεμο να μαίνεται στο Πουέρτο Ρίκο, ήταν τόσο σοκαριστικό ο αγώνας να έρθει και στην μπροστινή πόρτα του ιμπεριαλισμού; Τι είδους "κομμουνιστές" απορρίπτουν "κάθε πράξη βίας"; Τι είδους "αντι-ιμπεριαλιστές" θα συντάσσονταν με τους ιμπεριαλιστές λέγοντας ότι ο μάρτυρας Griselio Torresola, που τόσο πρόθυμα έδωσε τη ζωή του για τους καταπιεσμένους, ήταν είτε "διαταραγμένος" είτε "πράκτορας"; Αυτή η αηδιαστική δήλωση παρακαλούσε απροκάλυπτα τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό να λυπηθεί το ΚΚ ΗΠΑ. Απέχοντας από το να είναι τα κύρια θύματα της καταστολής της δεκαετίας του 1950, όπως τόσο ψευδώς ισχυρίζονται, η ευρωαμερικανική "αριστερά" ήταν ένας ακόμα οικόσιτος συνεργός στα εγκλήματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού. Ήταν η πιστή αντιπολίτευση της αμερικανικής αυτοκρατορίας.
.jpg)
Comments
Post a Comment