Περί τρομοκρατίας και συκοφαντίας

“Δεύτερο, ο μαρξισμός απαιτεί αναμφισβήτητα την ιστορική εξέταση του ζητήματος των μορφών πάλης. Το να βάζει κανείς το ζήτημα αυτό έξω από την ιστορικά-συγκεκριμένη κατάσταση σημαίνει ότι δεν καταλαβαίνει το αλφάβητο του διαλεκτικού υλισμού […] οι διαφορετικές μορφές πάλης προωθούνται στην πρώτη γραμμή, γίνονται κύριες μορφές πάλης, και σε συνάρτηση μ' αυτό, αλλάζουν με τη σειρά τους και οι δευτερεύουσες, οι επικουρικές μορφές πάλης. Το να προσπαθεί κανείς ν' απαντήσει με ένα ναι ή ένα όχι στο ζήτημα που άφορα ένα ορισμένο μέσο πάλης, χωρίς να εξετάσει λεπτομερειακά τη συγκεκριμένη κατάσταση του δοσμένου κινήματος στο δοσμένο βαθμό ανάπτυξής του, σημαίνει ότι εγκαταλείπει εντελώς το έδαφος του μαρξισμού.”¹

Ήταν η 17Ν μία τρομοκρατική οργάνωση; Αυτό που γνωρίζω είναι πως σίγουρα δεν επεδίωκε να κυριαρχήσει στις μάζες δια του τρόμου, αντιθέτως, έστρεφε την δράση της ενάντια στο ντόπιο και ξένο πολιτικό, οικονομικό και στρατιωτικό κατεστημένο. Σε πρώτη φάση, πρέπει να ξεχωρίσουμε τα ερωτήματα. Το αν η ατομική τρομοκρατία αποτελεί χρήσιμο εργαλείο πάλης στα χέρια των επαναστατών είναι διαφορετικό ερώτημα από το αν πρέπει να είναι γενικώς καταγγέλσιμη, ηθικά και πολιτικά, και σε κάθε περίπτωση, από την στιγμή που επιστρατεύει ακραίες μορφές βίας. Το πρώτο αποτελεί ακόμα ζήτημα προς διερεύνηση και πρέπει να απαντάται σε συνάρτηση με τις συγκεκριμένες ιστορικές συνθήκες της κάθε περίπτωσης. Όσον αφορά το δεύτερο ερώτημα, οφείλουμε να παραδεχθούμε πως οι ανθρώπινες κοινωνίες προόδευσαν μόνο δια μέσω της τρομοκρατίας. Όπως υποστήριξε ο Ιακωβίνος επαναστάτης Σαιν-Ζυστ: «Αυτό που παράγει το γενικό καλό είναι πάντοτε τρομαχτικό». Επομένως, πάντα πίσω από την ολική καταδίκη της τρομοκρατίας κρύβεται η υπεράσπιση της καταπιεστικής βίας της εκάστοτε άρχουσας τάξης. Από την άλλη, δεν γνωρίζω κατά πόσο μεμονωμένες ομάδες ατόμων όπως η 17Ν έχουν την δικαιοδοσία να εκτελούν ξένους διπλωμάτες στα πλαίσια υπεράσπισης «εθνικών συμφερόντων» και εξ ονόματος του λαού. Το μόνο σίγουρο είναι πως αν δεν είχες βάψει τα χέρια σου με αίμα, αν δεν είχες εξαπατήσει τον λαό, δεν θα έμπαινες στο στόχαστρο της 17Ν. Η βία της 17Ν ποτέ δεν αποτέλεσε άμεση απειλή για τον λαό και τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Στην τελική, εάν η τρομοκρατία πρέπει να καταγγέλλεται σε κάθε περίπτωση, τότε οι αστοί είναι οι πρώτοι που καλούνται να απολογηθούν για τον τρόπο με τον οποίο ανήλθαν στην εξουσία. Ας μην ξεχνάμε πως σήμερα η χειρότερη μορφή τρομοκρατίας, αυτή που ασκεί την περισσότερη βία έναντι των αντιπάλων της, δεν είναι άλλη από αυτή των ιμπεριαλιστικών στρατών και των κατασταλτικών μηχανισμών των αστικών εθνών-κρατών.

Ο Κουφοντίνας στην απολογία του ανέλαβε την πλήρη πολιτική ευθύνη για τις δράσεις της οργάνωσης και, παρά τις πιέσεις, ουδέποτε απολογήθηκε για τις ιδέες του, όποιες και αν είναι αυτές. Κατά αυτήν την έννοια, ο Κουφοντίνας είναι ένας συνεπής αγωνιστής και σε καμία περίπτωση δεν είναι χαφιές ή προβοκάτορας όπως κάποιοι τον παρουσιάζουν.

Η 17Ν κατέρριψε τον αντιδραστικό μύθο περί “παντοδυναμίας” της κατασταλτικής ισχύς των μηχανισμών του κράτους, γεγονός το οποίο το σοσιαλδημοκρατικό ΚΚΕ δεν μπόρεσε ποτέ να χωνέψει. Την περίοδο 1999-2003, το ΚΚΕ καταδίκαζε επανειλημμένα την 17Ν ως πράκτορες μυστικών υπηρεσιών με μοναδικό τεκμήριο διάφορα “λογικά ερωτήματα” σχετικά με την “πρακτικά αδύνατη” αποτελεσματικότητα της λεγόμενης οργάνωσης και την “εξαιρετικά ύποπτη” μη-ετοιμότητα από μεριάς κράτους. Ο Ν. Μπογιόπουλος, τότε συντάκτης στον Ριζοσπάστη, έφτασε να κατηγορεί τον Χρυσοχοϊδη για “συγκάλυψη της υπόθεσης 17Ν” καθώς ο δεύτερος απέτυχε (;) να αποκαλύψει “ποιος πραγματικά κρύβεται από πίσω”.² Απ’ότι φάνηκε στην πορεία, ο υποτιθέμενος “εγκέφαλος της 17Ν” θα παραμείνει στο σκοτάδι για πολλά χρόνια ακόμα. Αυτή η ρεβιζιονιστική νομιμοφροσύνη του ΚΚΕ το έβγαλε εκτός πορείας υπεράσπισης των δικαιωμάτων της εργατικής τάξης και τους οδήγησε στο να πολεμάνε φαντάσματα. Λυσσώντας μανιασμένα υπέρ της φυλάκισης των τρομοκρατών, διακηρύττοντας πως “η πάλη κατά της τρομοκρατίας είναι συστατικό στοιχείο της πάλης κατά της αντιλαϊκής πολιτικής”, ξεχνώντας πως οι πραγματικοί εχθροί του λαού δεν είναι σε καμία περίπτωση ο Κουφοντίνας και η 17Ν, το ΚΚΕ δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει μία σοβαρή αριστερή κριτική στην 17Ν. Βέβαια, ακόμα και ετεροχρονισμένα, σήμερα φαίνεται να προσπαθούν να διορθώσουν τα λάθη τους. Όταν τελικά αποδείχθηκε πως όσα λέγανε περί ΚΥΠ ήταν τελείως αβάσιμα, ο Μπογιόπουλος άφησε την πρακτορολογία στην άκρη και ξεκίνησε την κριτική στο σύγχρονο αντάρτικο πόλεων “από μαρξιστική σκοπιά”³. Δυστυχώς, ακόμα δεν έχει μάθει πως τα επιλεκτικά κόψε-ράψε διαφόρων τσιτάτων επαναστατών, (τελείως) ξεκομμένα από το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο ειπώθηκαν, δεν μπορούν να αποτελούν σοβαρή ιδεολογική κριτική.

Αυτή η αντιτρομοκρατική μανία του ΚΚΕ εκείνης της περιόδου συνδεόταν με έναν μοναδικό φόβο: τον φόβο της ταύτισής του με τους τρομοκράτες. Το ΚΚΕ, για τους δικούς του λόγους, συνέπλευσε με το αφήγημα της τότε κυβέρνησης Σημίτη που το παρουσίαζε ως τίποτα παραπάνω από ένα ακίνδυνο γραφικό κόμμα, το οποίο, ξεπερνώντας οριστικά πλέον το επαναστατικό παρελθόν του, καθόλου δεν έχει πρόθεση να διαταράξει την ηρεμία της αστικής δημοκρατίας.

Πριν από λίγο, έπεσε στο μάτι μου το πρόσφατο άρθρο του Ν. Μπογιόπουλου στο οποίο δηλώνει συμπαράσταση στον τωρινό αγώνα του Δ. Κουφοντίνα.⁴ Μέσα στο κείμενο γράφει: «στην περίπτωση του κρατούμενου Κουφοντίνα, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία τι συμβαίνει: Η κυβέρνηση παραβιάζει ευθέως ακόμα και αυτόν τον φωτογραφικό νόμο που η ίδια ψήφισε.». Αυτή τη φορά ο δημοσιογράφος φαίνεται να βρίσκεται στην ίδια πλευρά με όλες εμάς που στεκόμαστε απέναντι στον κρατικό αυταρχισμό και την απόλυτη καταστρατήγηση του κράτους δικαίου. Ας υπενθυμίσουμε λοιπόν στον Ν. Μπογιόπουλο πως υπάρχει ακόμα χρόνος για να ζητήσει συγγνώμη για τις άθλιες συκοφαντίες που έγραφε κάποτε εις βάρος του αγωνιστή Δ. Κουφοντίνα.

 

 

  

Παραπομπές:

1. Β. Ι. Λενιν, Άπαντα , τ. 14, σελ. 2

2. Άρθρα δημοσιευμένα στον Ριζοσπάστη την περίοδο 1999-2003, πολλά είχαν ως συγγραφέα τον Ν.Μπογιόπουλο, ενδεικτικά:

- 14 Ιούλη 2002, σελ. 6, “Πίσω από τη «17Ν», τι;”

- 19 Ιούλη 2002, σελ. 11, “Στέλεχος της 17Ν ή της ΚΥΠ;”

- 21 Ιούλη 2002, σελ. 5, “Ιμπεριαλισμός και «17Ν»”

- 2 Μάρτη 2003, σελ. 8, “CIA: Ο... κατασκευαστής της τρομοκρατίας!”

- 29 Ιούνη 2003, σελ. 12, “«Εξάρθρωση» με ... σκηνοθεCΙΑ”

- 16 Σεπτέμβρη 2003, σελ. 3, “Ο κύριος «4η Ιουλίου»”

3. https://www.imerodromos.gr/einai-h-tromokratia-epanastatiki-drasi/

4. https://www.imerodromos.gr/gia-tin-ypothesi-toy-kratoymenoy-kai-apergoy-peinas-koyfontina/