«...και όσο πιο πολύ ζει, τόσο πιο πολύ αίμα ρουφάει.»

«Σε μια πολύ δύσκολη συγκυρία για την πατρίδα μας, σε μια στιγμή που η σκέψη όλων μας είναι στα θύματα των άνευ προηγουμένου φυσικών καταστροφών και τις οικογένειές τους, η ανάκτηση της επενδυτικής βαθμίδας για την Ελλάδα μετά από πολλά χρόνια, είναι μια πολύ σημαντική εξέλιξη για τη χώρα μας.» Κ. Χατζηδάκης, Υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών της Ελλάδας

Ο καπιταλισμός βρίσκεται στο νεκρωτικό του στάδιο, στη φάση οπού κατατρώει την σάρκα του, οπού αυτο-κανιβαλίζεται μέχρι τελικής πτώσης.

Οι κρατικές υποδομές είναι καπιταλιστικές υποδομές. Δεν υπάρχουν για να εξυπηρετούν τον λαό παρά μόνο στον βαθμό που αυτός υπάρχει για να εξυπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου. Ο σκοπός των σιδηροδρόμων, της προστασίας από τις φυσικές καταστροφές, του υγειονομικού συστήματος δεν είναι άλλος από τη μεταφορά κεφαλαίου και εμπορευμάτων, η περίφραξη της ιδιοκτησίας και η αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης αντίστοιχα.

Με βάση τα παραπάνω, το προηγούμενο διάστημα φάνηκε πως η κρατική δασοπροστασία είναι ανίκανη –και εξ ορισμού αναρμόδια– για να ανταπεξέλθει στο πρόβλημα της κλιματικής καταστροφής. Τώρα φάνηκε πως και ο κρατικός αντιπλημμυρικός σχεδιασμός είναι το ίδιο ανίκανος και αναρμόδιος για να ανταπεξέλθει στις συνέπειες του ίδιου προβλήματος. Με τις γαστρεντερίτιδες να θερίζουν και τις ελλείψεις στις πληγείσες περιοχές να αυξάνονται επικίνδυνα, φαίνονται (για ακόμα μια φορά) οι αναρμοδιότητες του κρατικά-σχεδιασμένου υγειονομικού συστήματος και της καπιταλιστικής αλυσίδας εφοδιασμού.

Παρουσιάζοντας τα παραπάνω ως κάποιον «παραλογισμό», οι μαζικές «λαϊκές» διαδηλώσεις –οργανωμένες κυρίως από την Αριστερά– διεκδικούν «στελέχωση», «οχύρωση», «θωράκιση», «ενίσχυση» του κρατικού συστήματος, την εγκατάσταση μιας πολυπόθητης κρατικής «κανονικότητας». Προβάλουν τον ψευδή ορίζοντα ενός ιδεατού –«πιο κοινωνικού» και «λιγότερο καπιταλιστικού»– Κράτους, πιστεύοντας πως αυτή είναι μία εφικτή κατεύθυνση που ένα κράτος μπορεί να πάρει. Όμως, ο παραλογισμός είναι ακριβώς αυτή η διεκδίκηση. Όπως δεν υπάρχει καπιταλισμός χωρίς κράτος, πράγμα που γνωρίζει η Αριστερά από τις απαρχές της, έτσι δεν υπάρχει και κράτος που να μην είναι καπιταλιστικό, ένα σκληρό μάθημα από την ίδια την ιστορία της Αριστεράς που η Αριστερά ακόμα αρνείται να διδαχθεί.

Όπως φάνηκε και από τις κινητοποιήσεις που ακολούθησαν την καταστροφή των Τεμπών, το μόνο πράγμα που μπορεί να διαταράξει την κανονικότητα της καταστροφής είναι η καταστροφή της κανονικότητας, μια διαδικασία που εκδηλώνεται κατά καιρούς μέσα από βίαιες πορείες, συγκρούσεις, μπάχαλα, καταστροφές στις υποδομές του κράτους και στις ιδιοκτησίες των ιδιωτών. Εκεί χαλάει και η σούπα όσων διεκδικούν οχύρωση του υπάρχοντος συστήματος αντί για καταστροφή του. Φυσικά οδηγούνται στο συμπέρασμα πως οι ταραχές δεν μπορούν παρά να είναι το έργο συνειδητών ή ασυνείδητων «προβοκατόρων». Δεξιά και αριστερά, οι καλοί πολίτες δεν διαταράσσουν την ησυχία, αλλά την υπερασπίζονται.

Ο μέσος έλληνας πολίτης πιστεύει ότι είναι καλύτερο να ζει στην Ελλάδα, παρά στην Αφρική ή τη Μέση Ανατολή, χωρίς να σκέφτεται την εμπλοκή της δικής του χώρας στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που διέλυσαν εκείνες τις χώρες, χωρίς να σκέφτεται τα οφέλη που έχει κατά καιρούς και ο ίδιος αποκομίσει μέσω της αποικιακής καταλήστευσης άλλων ηπείρων και της εργασιακής εκμετάλλευσης άλλων εθνών.

Τώρα, μετά από μια σειρά τεράστιων απανωτών καταστροφών, φάνηκε πως και η Ελλάδα είναι ανίκανη να προστατεύσει ακόμα και τους δικούς της πολίτες από τις καταστροφές που γεννάει ο καπιταλισμός. Πολλοί ρίχνουν την ευθύνη στο ότι η Ελλάδα δεν είναι «κανονικό κράτος», εννοώντας ότι δεν είναι λειτουργικός ο καπιταλισμός της. Ισχύει ακριβώς το αντίθετο, ο καπιταλισμός είναι μια χαρά λειτουργικός, η ευρεία θανάτωση ζωντανού και νεκρού κεφαλαίου είναι η ζωτική ενέργεια κάθε καπιταλισμού. Οι δηλώσεις Χατζηδάκη αποτυπώνουν ακριβώς αυτό που έχει ανάγκη ένας καπιταλισμός σε νεκρωτική κρίση: μια «ανάσα ανάπτυξης». Νέα επενδυτικά πεδία προκύπτουν από τη διάλυση, νέα περιθώρια πρωταρχικής συσσώρευσης. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι οι νέες περιφράξεις που διαμορφώνονται, η συγκέντρωση και η συγκεντροποίηση κεφαλαίου που θα προκύψουν από αυτή τη διαδικασία θα αφήσουν πολλούς από τους παλιούς ιδιοκτήτες στην απέξω. Το νέο έδαφος που προκύπτει –σε συνδυασμό με την πολιτική κρίση– δεν είναι εύφορο μόνο για επενδύσεις, αλλά και για την ανάπτυξη φασιστικών κινημάτων. Από εκεί προκύπτει και η προσωρινή σύγκλιση δεξιών ΜΜΕ που ευκαιριακά αντιπολιτεύονται στην κυβέρνηση και «αγανακτισμένου λαού»: το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι πολύ «δημοκρατικό» για να διασφαλίσει την ταυτόχρονη επιβίωση του μεγάλου κεφαλαίου και των υπηκόων του.

Στις συνειδήσεις του «λαού» κυριαρχεί ως παράδειγμα ο καπιταλιστικός ζόφος και σε συνδυασμό με την εγκατάσταση νέων, σκληρότερων συνθηκών, διαμορφώνεται αυθόρμητα μια ακόμα πιο αντιδραστική συνείδηση. Αυτοί που είχαν έως τώρα κανονικοποιήσει τα έμφυλα, ταξικά και ελληνικά τους προνόμια θα προσπαθήσουν να επεκτείνουν τα πεδία συσσώρευσης για να ανακτήσουν κάποια από τα προνόμιά τους. Έτσι, θα αποκλείσουν όσο περισσότερο γίνεται τους «πλεονάζοντες» από αυτή τη διαδικασία, αντιμετωπίζοντάς τους ως απειλή.

Το ότι ο καπιταλισμός «δεν πάει άλλο» δεν είναι καθόλου αυταπόδεικτο. Αντιθέτως, ο καπιταλισμός προβάλλεται ως η μόνη λύση. Πολλοί είναι εκείνοι που θα θελήσουν να προσκολλήσουν ακόμα περισσότερο στις βάρβαρες διαδικασίες που τον γέννησαν και τον αναπαράγουν. Απ’ ότι φάνηκε έως τώρα, το αυτόματο αντανακλαστικό των πολιτών δεν είναι η αντι-καπιταλιστική εξέγερση, αλλά ο κανιβαλισμός. Εκεί έγκειται και το παράδοξο των «ελλήνων που τουφεκάνε έλληνες» (σήμερα, όχι στον Εμφύλιο) ή που τους πετάνε στη θάλασσα. Ας μην ξεχνάμε πως στα «πλοία της γραμμής» που τώρα πνίγουν επιβάτες είχε προηγηθεί η βαρβαρότητα των απελάσεων. Ας μην ξεχνάμε πως οι ελληνικές θάλασσες είναι ήδη γεμάτες πτώματα. Αυτή είναι η λογική του κανιβαλικού καπιταλισμού: το μεγάλο ψάρι πρώτα θα φάει το μικρό και μετά προχωράει στο λίγο μεγαλύτερο, μέχρι να φαγωθούμε όλοι μεταξύ μας. 

Αντικειμενικά, αυτός που έχει το μικρότερο συμφέρον από ένα σύστημα αλληλο-κανιβαλισμού μεταξύ των ανθρώπων είναι εκείνος που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να φαγωθεί ή εκείνος που τρώγεται ήδη. Παραμερίζοντας τις φαντασιώσεις περί παραμερισμού των «μεταξύ μας διαφορών» (προφανώς, εκείνος που απολαμβάνει τα προνομιάκια του το έχει πολύ εύκολο να τα αγνοήσει), η παραπάνω διαπίστωση πρέπει να αποτελεί την βασική πυξίδα οργάνωσης των πολιτικών μας αγώνων.

Και ναι, ο βασικός μας στόχος πρέπει να είναι η οργάνωση των μαζών σε πολιτικό επίπεδο, με την ανεστραμμένη ιεραρχία των υποκειμένων (κόντρα στις υπάρχουσες κοινωνικές ιεραρχίες) ως στρατηγική. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη να συγκροτηθεί εκείνος ο φορέας που θα μπορέσει να αλλάξει τα πράγματα ριζικά προς μια κατεύθυνση συνολικής ρήξης με το νεκρωτικό υπάρχον. Που θα ανατρέψει τον καπιταλισμό όσο εκείνος αυτο-κανιβαλίζεται. Να σταματήσουμε τον κανιβαλισμό προτού δεν έχει μείνει τίποτα άλλο για φάγωμα.