Joseph Massad: Ισλαμοφοβία και Αντιπαλαιστινιασμός

[Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί απομαγνητοφώνηση ομιλίας του καθηγητή Joseph Massad που εκφωνήθηκε στις 22 Φεβρουαρίου 2025 στο Πανεπιστήμιο Berkeley. Ο Joseph Massad κατάγεται από την Ιορδανία και την Παλαιστίνη και είναι ακαδημαϊκός με ειδίκευση στις Μεσανατολικές σπουδές. Διδάσκει σύγχρονη αραβική πολιτική και πνευματική ιστορία στο Τμήμα Μεσανατολικών, Νοτιοασιατικών και Αφρικανικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Columbia. Ο Joseph Massad έχει πλούσιο έργο σχετικά με τις επιπτώσεις της αποικιοκρατίας στον αραβικό κόσμο. Προηγούμενη ομιλία του για τις κοινές καταβολές σιωνισμού και αντισημιτισμού έχει μεταφραστεί από το περιοδικό Sarajevo. Σε αυτήν εδώ την ομιλία, μας παρέχει μια ιστορική αναδρομή στις χριστιανικές αποικιοκρατικές καταβολές των αλληλεπλοκόμενων ρατσιστικών ιδεολογιών της ισλαμοφοβίας και της αντιπαλαιστινιακής προκατάληψης. Τη μετέφρασα στα ελληνικά θεωρώντας πως ρίχνει φως στην υπάρχουσα κατάσταση, με τη μεγαλύτερη γενοκτονία της γενιάς μας να εκτυλίσσεται στη Γάζα από τους σιωνιστές και τους Δυτικούς συμμάχους τους και ένα τεράστιο κύμα ισλαμοφοβίας να έχει ξεσπάσει στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Σημαντική συμβολή του Massad με αυτή τη διάλεξη είναι η ανάλυση του ευρωπαϊκού "φιλλεληνισμού" ως προσπάθεια ένταξης της ελλάδας στον αποικιοκρατικό κόσμο, καθώς και του ελληνικού πολέμου ανεξαρτησίας ως τον πρώτο ισλαμοφοβικό πόλεμο της σύγχρονης εποχής. Υπό το φως της πρόσφατης επίσκεψης του Μητσοτάκη στο "Ισραήλ", ο Massad μας υπενθυμίζει τις βαθιές ρίζες αυτής της εγκληματικής συμμαχίας. Μακριά από βολικά αφηγήματα, ο Massad μας παρέχει έναν εξαιρετικά χρήσιμο οδηγό για τη κατανόηση της ελληνικής ισλαμοφοβίας, των χριστιανικών σταυροφοριών, και φυσικά του σιωνισμού. Πάνω απ' όλα, μας υπενθυμίζει τις τεράστιες ευθύνες που έχει η "δική μας πλευρά της ιστορίας" στη τωρινή γενοκτονία στη Παλαιστίνη καθώς και στο διαχρονικό έγκλημα που ονομάζεται αποικιοκρατία. -μ.]

Ισλαμοφοβία και Αντιπαλαιστινιασμός

Καλησπέρα σε όλους. Σας ευχαριστώ που ήρθατε. Είναι μεγάλη τιμή για μένα να βρίσκομαι εδώ και θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Δρ Hatem Bazian που κανόνισε να με προσκαλέσει ώστε να βρίσκομαι ανάμεσά σας απόψε. Μου ζητήθηκε να μιλήσω για την ισλαμοφοβία και τον αντιπαλαιστινιασμό. Θα κάνω ακριβώς αυτό.

Η ισλαμοφοβία και ο αντιπαλαιστινισμός γεννήθηκαν μαζί. Ήταν αδύνατο να διαχωριστούν κατά τη γέννησή τους πριν από μια χιλιετία. Πολύ πριν οι δύο ιδεολογίες αποκτήσουν τα σύγχρονα ονόματά τους ως μάσκες για την κατάκτηση, αυτό που είχε κάνει τους Παλαιστίνιους στόχο τον 11^ο αιώνα είναι το ίδιο που τους κάνει στόχο τον 21^ο, δηλαδή το γεγονός ότι οι Παλαιστίνιοι ήταν και παραμένουν οι γηγενείς κάτοικοι της Παλαιστίνης και ότι στην πλειοψηφία τους είναι Μουσουλμάνοι. Η Παλαιστίνη είχε την ατυχία να είναι ο τόπος εγκατάστασης της πρώτης ευρωπαϊκής εποικιστικής αποικίας αλλά και της τελευταίας, μια συμφορά από την οποία ο παλαιστινιακός λαός εξακολουθεί να υποφέρει και στην οποία συνεχίζει να αντιστέκεται. Βέβαια, οι Παλαιστίνιοι δεν ήταν οι πρώτοι Άραβες Μουσουλμάνοι ή και Χριστιανοί, για την ακρίβεια, που έγιναν στόχος των ευρωπαϊκών στρατών. Οι πρώτοι ήταν οι Άραβες Μουσουλμάνοι της Ισπανίας και της Σικελίας και της νότιας Ιταλίας. Η τελευταία κατακτήθηκε από τους Νορμανδούς για να επεκτείνουν τα σύνορα του Λατινικού χριστιανικού κόσμου και να απαλλάξουν τα εδάφη αυτά από την αραβική μουσουλμανική κυριαρχία, αλλά, σε αντίθεση με την κατάκτηση της μουσουλμανικής αραβικής Σικελίας, οι Μουσουλμάνοι και οι Χριστιανοί της Παλαιστίνης θα ήταν οι πρώτοι που θα στοχοποιούνταν από τον Λατινικό χριστιανικό κόσμο σε έναν ιερό πόλεμο που στη συνέχεια έγινε γνωστός ως Πρώτη Σταυροφορία.

Η σταυροφορία ενέπνευσε επίσης τον ζήλο της λεγόμενης Reconquista, η οποία θεωρήθηκε ως μια δεύτερη πορεία προς την Ιερουσαλήμ. Όμως, σε αντίθεση με τη μουσουλμανική αραβική Ιταλία και την Ισπανία, η Παλαιστίνη δεν συνορεύει με τον Λατινικό χριστιανικό κόσμο, ακόμα και αν ήταν το έδαφος στο οποίο ξεκίνησαν τα γεγονότα της πίστης προς την οποία κάποτε μεταστράφηκαν οι Ευρωπαίοι ειδωλολάτρες. Το αμάρτημα των κατοίκων της Παλαιστίνης στα μάτια των σταυροφόρων ήταν ακριβώς ότι δεν ήταν Λατίνοι Χριστιανοί. Ομοίως, από τότε που ξεκίνησε το σιωνιστικό σχέδιο για την κατάκτηση της Παλαιστίνης, η αμαρτία του παλαιστινιακού λαού στα μάτια των τελευταίων σταυροφόρων είναι ότι δεν είναι Εβραίοι. Και στις δύο περιπτώσεις, η Παλαιστίνη ταυτίστηκε ως μια γη που ο Κύριος είχε κληροδοτήσει στους Λατίνους Χριστιανούς ή –από την αλλαγή του 20ού αιώνα και έπειτα–  στους Εβραίους, οι οποίοι και οι δύο προέρχονται από τη σημερινή Ευρώπη. Ενώ το αντι-ισλάμ δομούσε τους πολέμους των Λατίνων σταυροφόρων από τον 11^ο αιώνα και μετά, μέχρι την αυγή του 19^ου αιώνα θα ήταν η ευρωπαϊκή λευκή χριστιανική υπεροχή και ο οριενταλισμός που θα το έκαναν. Το Ισλάμ παρέμεινε δομικός παράγοντας, αλλά πλέον ήταν μπλεγμένο με διάφορα ζητήματα που διατύπωσε η Ευρώπη, οπού τα οποία αναδύθηκαν τον 18^ο αιώνα. Δηλαδή, αυτά που οι Βρετανοί ονόμασαν εβραϊκό ζήτημα και ανατολικό ζήτημα.

Παρόλα αυτά, ο πόλεμος κατά των Μουσουλμάνων μεταξύ του τέλους του 18^ου αιώνα και του τέλους του Α' Παγκοσμίου Πολέμου δεν υποχώρησε. Οι διαθέσιμες εκτιμήσεις μιλούν για περίπου 5 εκατομμύρια Οθωμανούς Μουσουλμάνους που σκοτώθηκαν μεταξύ 1820 και 1914 και 6 εκατομμύρια που έγιναν πρόσφυγες. Ο παλαιστινιακός λαός γλίτωσε κάποιες από αυτές τις πιο πρόσφατες δολοφονικές εκστρατείες, αλλά και μέχρι τον 20^ό  αιώνα θα γινόταν αντιληπτός από τη χριστιανική Δύση κυρίως ως Άραβες, μια ταυτότητα που γειτνιάζει περισσότερο με τη μουσουλμανική. Παρόλα αυτά, ο χαρακτηρισμός Άραβας παρέμεινε ο κύριος μέχρι την 11^η Σεπτεμβρίου, όταν η πιο πρόσφατη ισλαμοφοβία της Ευρώπης, η οποία είχε δει τις πρώτες της εκδηλώσεις μετά τον θρίαμβο της ιρανικής επανάστασης, έφτασε να αρθρώνεται, όπως το έθεσε ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους το 2001, ως «μια νέα σταυροφορία κατά των Αράβων και των μουσουλμάνων», η οποία, όπως είπε, «θα πάρει λίγο καιρό». Τότε ήταν που το Ισραήλ και η Δύση επαναπροσδιόρισαν τους Παλαιστίνιους ως ενοχλητικούς Μουσουλμάνους που πρέπει να νικηθούν. Όπως υπαινίχθηκε ο Μπους, η σταυροφορία όντως πήρε λίγο καιρό και παραμένει μαζί μας. Είναι σημαντικό να επανεξετάσουμε την ιστορία της γέννησης της ισλαμοφοβίας και του αντιπαλαιστινιασμού για να καταλάβουμε πως προέκυψε αυτό.

Τον Νοέμβριο του 1095, ο Πάπας Ουρβανός Β' διακήρυξε την ανάγκη ανακατάληψης της γης όπου γεννήθηκε ο χριστιανισμός. Απευθυνόμενος στους Ευρωπαίους προσήλυτους στην παλαιστινιακή θρησκεία του χριστιανισμού, ο Πάπας εκστόμισε -και θα τον παραθέσω- «Ας φύγει λοιπόν το μίσος από ανάμεσά σας», απευθύνεται στους Λατίνους χριστιανούς, «ας σταματήσουν οι διαμάχες σας, ας πάψουν οι πόλεμοι και ας κοιμηθούν όλες οι διχόνοιες και οι αντιπαραθέσεις. Μπείτε στο δρόμο προς τον Πανάγιο Τάφο, αποσπάστε αυτή τη γη από την πονηρή φυλή και υποτάξτε την στους εαυτούς σας. Αυτή η γη που, όπως λέει η Γραφή, «ρέει γάλα και μέλι» δόθηκε από τον Κύριο στην εξουσία των παιδιών του Ισραήλ. Η Ιερουσαλήμ είναι το κέντρο της γης. Η γη της είναι πιο καρποφόρα από όλες τις άλλες, σαν ένας άλλος παράδεισος με απολαύσεις. Αυτό το μέρος ο Λυτρωτής της ανθρωπότητας το έκανε λαμπρό με την έλευσή Του. Αυτή η βασιλική πόλη-», συνέχισε ο Πάπας, «Αυτή η βασιλική πόλη, όμως, που βρίσκεται στο κέντρο της γης, κρατείται τώρα αιχμάλωτη από τους εχθρούς του Χριστού και υποβάλλεται, από εκείνους που δεν γνωρίζουν τον Θεό, στη λατρεία των ειδωλολατρών. Επιδιώκει, λοιπόν, και επιθυμεί να απελευθερωθεί και δεν παύει να σας εκλιπαρεί να έρθετε σε βοήθειά της. Ειδικά από εσάς ζητάει βοήθεια».

Καθώς η πλειονότητα των γηγενών κατοίκων της Ιερουσαλήμ εκείνη την εποχή ήταν στην πραγματικότητα αραβόφωνοι Χριστιανοί, ή αυτό που οι σταυροφόροι συνήθιζαν να αποκαλούν Suryani, ένα από τα διακηρυγμένα κίνητρα της σταυροφορίας ήταν η «διάσωση» αυτών και των ανατολικών εκκλησιών από τους Μουσουλμάνους, παρόλο που κανένας Χριστιανός της Ανατολής δεν είχε ποτέ παραπονεθεί ή απευθυνθεί στους Λατίνους για βοήθεια. Πράγματι, πολλοί Λατίνοι θεωρούσαν τους Ανατολικούς Χριστιανούς αιρετικούς, όπως ακριβώς πολλοί Ανατολικοί Χριστιανοί θεωρούσαν τους Λατίνους αιρετικούς. Όπως μας λένε ορισμένοι ιστορικοί, οι Άραβες Χριστιανοί της Παλαιστίνης, όπως και οι Χριστιανοί της Ανατολής γενικότερα, ήταν από τα πιο δυστυχισμένα και κύρια θύματα των σταυροφοριών μαζί με τους Μουσουλμάνους. Όσο για το έγκλημα των Αράβων Μουσουλμάνων της Παλαιστίνης, αυτών των «εχθρών του Θεού», αυτής της «κακής φυλής των ειδωλολατρών», όπως το έθεσε ο Πάπας, ήταν η «παράνομη κατοχή των Αγίων Τόπων», που εποφθαλμιούσε ο Λατινικός χριστιανικός κόσμος. Ήταν στην πραγματικότητα κατά τη διάρκεια της Πρώτης Σταυροφορίας που οι φανατικοί Λατίνοι Χριστιανοί ονόμασαν την Παλαιστίνη «Αγίους Τόπους», αντικαθιστώντας το βιβλικό παλαιοδιαθηκικό προσωνύμιο «Γη της Επαγγελίας».

Ο λαός της Παλαιστίνης λειτούργησε ως αντίπαλο δέος για τον παπισμό, στο βαθμό που οι εσωτερικοί πόλεμοι μεταξύ των Λατίνων Χριστιανών θεωρούνταν αμαρτωλοί από την Εκκλησία και τους εμπόδιζαν να υπηρετήσουν τον Θεό τους. Η ενοποίηση των Λατίνων και η εδαφική επέκταση της Χριστιανοσύνης ήταν επιτακτική ανάγκη, όσο και ο αναπροσανατολισμός του μίσους των Λατίνων προς τους Μουσουλμάνους. Και, καθώς οι Λατίνοι Χριστιανοί θεωρούσαν τους Μουσουλμάνους ακατάλυτους και η Εκκλησία απαγόρευε να συνάψουν ειρήνη μαζί τους επειδή «ήταν ειδωλολάτρες», σύμφωνα με τους Λατίνους Χριστιανούς, αυτοί, οι Μουσουλμάνοι, θα έπρεπε επομένως να σφαγιαστούν και οι επιζώντες να εκδιωχθούν από τους λεγόμενους Αγίους Τόπους. Όσον αφορά τους Άραβες Χριστιανούς, οι σταυροφόροι προσπάθησαν να τους εκλατινίσουν με τη βία, αλλά τελικά απέτυχαν. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι επιζώντες μεταξύ του μεγάλου μουσουλμανικού και χριστιανικού αραβικού πληθυσμού και της μικρής κοινότητας των Αράβων Εβραίων της Ιερουσαλήμ εκδιώχθηκαν όλοι για να κάνουν χώρο για τους Φράγκους εποίκους. Όταν οι σταυροφόροι έσφαξαν 40 έως 70.000 από αυτούς τους Μουσουλμάνους στην Ιερουσαλήμ, τότε βέβαια, το έκαναν μέσα στην πόλη αλλά και μέσα στο τέμενος Αλ-Άκσα σε μια φρικτή σφαγή στις 15 και 16 Ιουλίου 1099. Οι φανατικοί σταυροφόροι εξοργίστηκαν που τα θύματα αντιστάθηκαν για να υπερασπιστούν τους εαυτούς τους. Λέγεται ότι στην πραγματικότητα αυτό ήταν που τους θύμωσε τόσο πολύ –πώς τόλμησαν να αμυνθούν;

Μέσω της Βίβλου και του σπαθιού, οι σταυροφορίες δημιούργησαν την πρώτη ευρωπαϊκή αποικία αποίκων στην Παλαιστίνη, μετά τη γενοκτονική εξόντωση του πληθυσμού της. Αποκάλεσαν την αποικία των αποίκων τους Λατινικό Βασίλειο. Αφού έδιωξαν ολόκληρο τον πληθυσμό της πόλης, έφεραν 120.000 Λατίνους Χριστιανούς εποίκους, που αποτελούσαν περίπου το 15-25% του πληθυσμού της ευρύτερης αποικίας των Φράγκων εποίκων, η οποία εκτεινόταν σε όλη την Παλαιστίνη και όχι μόνο. Στην εποικιστική αποικία τους, οι σταυροφόροι καθιέρωσαν αυτό που ένας Ισραηλινός ιστορικός των σταυροφοριών αποκαλεί νομικό σύστημα απαρτχάιντ. Ενδεχομένως, η σημερινή σταυροφορία του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ για τη Γάζα και η έκκληση για την εκδίωξη του επιζώντος παλαιστινιακού πληθυσμού της, μετά τη γενοκτονική εκστρατεία εξόντωσης του Ισραήλ, να είναι εμπνευσμένη από την Πρώτη Σταυροφορία και όσα είχαν κάνει οι σταυροφόροι στην Ιερουσαλήμ.

Μετά την ήττα τους τον 12^ο και 13^ο αιώνα και τη διάλυση της εποικιστικής αποικίας τους στην Παλαιστίνη, η απειλή από τους Λατίνους Χριστιανούς μέχρι τον 14^ο αιώνα είχε προσωρινά υποχωρήσει. Ωστόσο, μια νέα χριστιανική απειλή ήταν στον ορίζοντα. Συγκεκριμένα, εκείνη της Προτεσταντικής Μεταρρύθμισης –η οποία εμφανίστηκε τον 16^ο αιώνα με ανανεωμένο ενδιαφέρον για την πατρίδα των Παλαιστινίων, το μέρος όπου γεννήθηκαν ο χριστιανισμός και ο Ιουδαϊσμός–  και της αυξημένης προσδοκίας αυτού που οι φανατικοί Προτεστάντες ισχυρίζονταν ότι θα ήταν η δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού. Αυτή η εμμονή θα εξελισσόταν σε μια έντονη μεσσιανική χιλιαστική και ευαγγελική αναζήτηση μεταξύ των Αγγλικανών, των Καλβινιστών και των Λουθηρανών μέχρι τον 18^ο αιώνα, με επίκεντρο τον προσηλυτισμό των Ευρωπαίων Εβραίων και την αποστολή τους στην Παλαιστίνη για να προετοιμαστούν για τη δεύτερη έλευση. Ο φανατισμός τους συνέπεσε με την εμφάνιση του νέου κοσμικού ευρωπαϊκού γνωστικού πεδίου που ονομάστηκε οριενταλισμός, ο οποίος προσπάθησε να αποδείξει την κατωτερότητα των Ανατολιτών, ιδίως –αλλά όχι μόνο– των Αράβων και των Μουσουλμάνων, έναντι των Ευρωπαίων Χριστιανών, και πίεσε κατά τον 19^ο αιώνα για την αναγκαιότητα του αποικισμού τους, τον οποίο δικαιολόγησε.

Όμως, δεν ήταν μόνο το ανανεωμένο ενδιαφέρον για την Παλαιστίνη για το οποίο οι φανατικοί Προτεστάντες είχαν εμμονή στα τέλη του 18^ου αιώνα, ήταν επίσης η Ελλάδα και η ιδέα ότι οι Ανατολικοί Χριστιανοί συνέχιζαν να κυβερνώνται από αιρετικούς Μουσουλμάνους, ένα επιχείρημα που δανείστηκαν από τους Λατίνους Χριστιανούς Σταυροφόρους του 11^ου αιώνα. Καθώς η Ευρώπη ασχολούνταν αυτή την περίοδο με τη δημιουργία του εαυτού της ως «η Δύση» που «πρέπει να καθαριστεί από κάθε ανατολίτικο ίχνος», ένα νέο κίνημα που ονομάστηκε φιλελληνισμός ασχολήθηκε περισσότερο με την καθαρή ουσία της Ελλάδας πριν αυτή «μολυνθεί από την ανατολίτικη διαφθορά». Πολλοί Ευρωπαίοι φιλέλληνες εθελοντές που εντάχθηκαν στις πολεμικές λεγεώνες που πήγαν στην Ελλάδα είδαν την αλληλεγγύη τους με τους Έλληνες εθνικιστές ως μέρος μιας ιερής σταυροφορίας κατά του Ισλάμ, όπως έλεγαν, για να συμμετάσχουν στις μάχες κατά των λεγόμενων «άπιστων Τούρκων». Πίστευαν στην καλοσύνη του οργανωμένου χριστιανισμού, στην μισητή κατωτερότητα των Τούρκων και των μουσουλμάνων και στον φιλελεύθερο διεθνισμό. Ήταν ο συνδυασμός του φιλελληνισμού και του ευαγγελικού προτεσταντικού χριστιανισμού που έδωσε νέα πνοή στην ισλαμοφοβία και τον αντιπαλαιστινιασμό.

Ήδη επηρεασμένος από τους Γάλλους Καλβινιστές Ουγενότους και τον φανατικό χιλιασμό τους, η εισβολή του Καθολικού Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Παλαιστίνη ήταν η αφορμή για να εκδώσει το 1799 την πρώτη πολιτική έκκληση από Ευρωπαίο ηγέτη προς τους Εβραίους της Ευρώπης να αυτοεξοριστούν και να αποικίσουν την Παλαιστίνη. Ο Ναπολέων κάλεσε τους Εβραίους, ή εκείνους που αποκαλούσε «νόμιμους κληρονόμους της Παλαιστίνης», να «κατακτήσετε την κληρονομιά σας», όπως το έθεσε. Δήλωσε, και τον παραθέτω, «σπεύσατε, τώρα είναι η στιγμή –που μπορεί να μην επανέλθει για χιλιάδες χρόνια– να διεκδικήσετε την αποκατάσταση των δικαιωμάτων σας, την πολιτική σας ύπαρξη ως έθνος ανάμεσα στα έθνη». Επιδίωξε επίσης, πάλι ο Ναπολέων, να «επαναφέρει την Κωνσταντινούπολη στη Χριστιανοσύνη».

Τα δίδυμα σχέδια του φιλελληνισμού και του ευαγγελικού προτεσταντισμού μπορούν να συνοψιστούν λιτά ως εξής. Η Ελλάδα, που βρίσκεται στην ανατολική Μεσόγειο, ένα μέρος των λαών και των ιστοριών της χρίστηκε ως δυτικής προέλευσης και, καθώς έπρεπε να «απελευθερωθεί από τον μουσουλμανικό ζυγό», απήχθη από τους Ευρωπαίους ως μέρος της νεοσύστατης Δύσης. Από την άλλη πλευρά, οι Ευρωπαίοι Εβραίοι υποβιβάστηκαν σε ασιατικοί Ανατολίτες ως προς την καταγωγή και έπρεπε να προσηλυτιστούν στον προτεσταντικό χριστιανισμό και να σταλούν στην Ανατολή, συγκεκριμένα στην Παλαιστίνη, ως ο νέος προτεσταντικός αποικιακός πληθυσμός της και να προετοιμάσουν τον κόσμο για τη δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού. Ήταν από πολλές απόψεις μια πολύ καινοτόμος δημογραφική ανταλλαγή και όχι μόνο σε συμβολικό επίπεδο. Αυτό που επεδίωκε η ανταλλαγή αυτή σε πολιτικό και εδαφικό επίπεδο ήταν η απελευθέρωση της Κωνσταντινούπολης και της Ιερουσαλήμ από τον μουσουλμανικό ζυγό ως διακηρυγμένος στόχος της.

Σε μια ιδεολογική και στρατιωτική συμμαχία με τις ευρωπαϊκές χριστιανικές δυνάμεις, ο ελληνικός εθνικιστικός πόλεμος για την ανεξαρτησία θα γινόταν ο πρώτος σύγχρονος ισλαμοφοβικός πόλεμος, με τους Μουσουλμάνους στο στόχαστρο απλά και μόνο επειδή είναι Μουσουλμάνοι. Ακόμη και οι ελληνόφωνοι Μουσουλμάνοι παρουσιάζονταν ως Τούρκοι και σφαγιάζονταν κατά βούληση, ενώ οι τουρκόφωνοι και ελληνόφωνοι Χριστιανοί στις τουρκικές περιοχές ταυτίζονταν ως Έλληνες που «έπρεπε να σωθούν από τους Μουσουλμάνους». Η διπλή κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης και της Ιερουσαλήμ θα γίνονταν οι πρωταρχικοί και άμεσοι στόχοι των νέων Ευρωπαίων σταυροφόρων. Ακόμη και η Ρωσίδα τσαρίνα Αικατερίνη η Μεγάλη, η ίδια αρχικά Γερμανίδα Λουθηρανή, κατά την κατάκτηση των βόρειων οθωμανικών εδαφών που έγιναν η νέα Ρωσία, σχεδίαζε αυτό που αποκαλούσε «το ελληνικό σχέδιο για την ανακατάληψη της Κωνσταντινούπολης».

Παρά τις αποτυχημένες προσπάθειες καθ' όλη τη διάρκεια του 19^ου αιώνα, ένα νέο σχέδιο θα εκκολάπτονταν έναν αιώνα αργότερα σε εκείνο που έμεινε γνωστό ως συμφωνία Sykes-Picot του 1916 μεταξύ της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας. Σύμφωνα με την οποία η Ιερουσαλήμ θα καταλαμβανόταν από τους Ευρωπαίους Προτεστάντες και Καθολικούς, Βρετανούς και Γάλλους, και η Κωνσταντινούπολη θα πήγαινε στους Ρώσους Ορθόδοξους. Όταν ο Βλαντιμίρ Λένιν αποκάλυψε τη μυστική συμφωνία Sykes-Picot μετά την ανατροπή του τσάρου από τους Ρώσους επαναστάτες, δήλωσε αμέσως ότι η νέα σοβιετική κυβέρνηση υποστήριζε πλήρως το καθεστώς της Κωνσταντινούπολης ως τουρκικό και μουσουλμανικό για πάντα. Οι Έλληνες σταυροφόροι, οι οποίοι δεν θα δέχονταν τίποτα τέτοιο, σε συνεργασία για άλλη μια φορά με τους Ευρωπαίους Χριστιανούς, κατά τη διάρκεια και μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, κατάφεραν να εκτοπίσουν εκατοντάδες χιλιάδες Οθωμανούς Μουσουλμάνους και Χριστιανούς για ακόμα μια φορά. Η τελική τους προσπάθεια να πολιορκήσουν την Κωνσταντινούπολη το καλοκαίρι του 1922, ωστόσο, απέτυχε ως αποτέλεσμα της βρετανικής αυτοκρατορικής απροθυμίας και διστακτικότητας και της στρατιωτικής ισχύος των Τούρκων εθνικιστών. Έτσι, αυτό που ξεκίνησε ως ευρωπαϊκώς-χορηγούμενος φιλελληνισμός στη Γερμανία και εξαπλώθηκε στην υπόλοιπη Ευρώπη στο πλαίσιο της επινόησης ενός παρελθόντος για αυτή την αναδυόμενη Ευρώπη του Διαφωτισμού –πόσο μάλλον για τους σύγχρονους κατοίκους της Ελλάδας, και στο οποίο συμμετείχε στα τέλη του 18^ου και στις αρχές του 19^ου αιώνα ένα μεγάλο μέρος της εγκατεστημένης στην Ευρώπη ελληνικής διασπορικής διανόησης και της ελληνικής εμπορικής τάξης, οπλισμένο με έναν χριστιανικό αντιμουσουλμανικό ζήλο και μια νοσταλγία για μια επινοημένη Αρχαία Ελλάδα καθώς και για την Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία– άφησε στο πέρασμά του εκατομμύρια νεκρούς και εκατομμύρια πρόσφυγες.

Αυτή η χριστιανική ευρωπαϊκή και ελληνική επιδίωξη πέτυχε τελικά τους στόχους της, τη θρησκευτική κάθαρση της οθωμανικής Ευρώπης και της Τουρκίας, μέσω της συνθήκης της Λοζάνης το 1923. Ο αγώνας για την ανάκτηση και την απαγωγή της Κωνσταντινούπολης, της σημερινής Ιστανμπούλ, στον χριστιανικό κόσμο και την Ευρώπη, που ξεκίνησε με τη Μεγάλη Αικατερίνη, δεν έμελλε να γίνει. Η Κωνσταντινούπολη, σε αντίθεση με την Ελλάδα, δεν θα γινόταν ποτέ ξανά χριστιανική ή ευρωπαϊκή. Σύντομα, η προσοχή θα στρεφόταν σε εκείνη την άλλη πόλη που χάθηκε από τους Ευρωπαίους Χριστιανούς με την ελπίδα να ανακτηθεί: δηλαδή την παλαιστινιακή πόλη Αλ-Κουντς, η οποία ονομαζόταν έτσι από τον 9^ο αιώνα, αλλά η Ευρώπη επέμενε να την αποκαλεί αποκλειστικά με το αρχαίο βιβλικό αραμαϊκό της όνομα, το οποίο πολλοί λανθασμένα χαρακτηρίζουν ως εβραϊκό: Ιερουσαλήμ.

Καθ' όλη τη διάρκεια του 19^ου αιώνα, όταν οι Έλληνες αποκόπτονταν από την Οθωμανική Αυτοκρατορία με την ελπίδα να καταλάβουν μια μέρα την Κωνσταντινούπολη και να εκδιώξουν τους Μουσουλμάνους, οι Ευρωπαίοι λευκοί φανατικοί Προτεστάντες ιεραπόστολοι ξεκίνησαν τον αποικισμό της Παλαιστίνης. Αν οι σταυροφόροι του παρελθόντος ήταν οπλισμένοι με τη Βίβλο και το σπαθί όταν ξεκινούσαν τους κατακτητικούς πολέμους τους, οι φανατικοί Προτεστάντες άποικοι του 19ου αιώνα ήταν οπλισμένοι με τη Βίβλο, τη «φυλετική επιστήμη» και τα πολεμικά πλοία των λευκών υπεροπτικών αρχικών πατρίδων τους. Όμως, σε αντίθεση με τους Λατίνους σταυροφόρους, οι φανατικοί Προτεστάντες του 19ου αιώνα ονόμασαν το σχέδιό τους για την κατάκτηση της Παλαιστίνης ως «ειρηνική σταυροφορία». Ήταν η νέα ευαγγελική βρετανική Εκκλησιαστική Ιεραποστολική Εταιρεία, ή CMS, που ιδρύθηκε το 1799, τη χρονιά που ο Ναπολέων εισέβαλε στην Παλαιστίνη, και η Εταιρεία του Λονδίνου για την Προώθηση του Χριστιανισμού στους Εβραίους, που ιδρύθηκε το 1809, που θα πρωτοστατούσαν στην προσπάθεια να μετατραπεί η Παλαιστίνη σε ευρωπαϊκό προτεσταντικό κράτος και να απαλλαχθεί η χώρα από τους «αιρετικούς Μουσουλμάνους δεσμώτες» της. Τόσο η CMS όσο και η Εταιρεία του Λονδίνου για την Προώθηση του Χριστιανισμού στους Εβραίους χρηματοδοτούνταν από την αγγλική κοινωνική και πολιτική ελίτ, μεταξύ άλλων από τον τότε Βρετανό υπουργό εξωτερικών Λόρδο Πάλμερστον και τον Ευαγγελικό γαμπρό του Λόρδο Σάφτσμπερι. Ο Πάλμερστον προσέγγισε τον Οθωμανό Σουλτάνο για να επιτρέψει στους Ευρωπαίους Εβραίους να «επιστρέψουν στην Παλαιστίνη». Η ιδέα ήταν ότι, μέσω της εποικιστικής αποικιοκρατίας και του αυτοκρατορικού καταναγκασμού των Οθωμανών, η Παλαιστίνη θα μπορούσε να αποσπαστεί από αυτούς και από τον μουσουλμανικό και χριστιανικό πληθυσμό της χωρίς στρατιωτική επέμβαση. Η Εταιρεία του Λονδίνου για την Προώθηση του Χριστιανισμού από την πλευρά της προσηλύτισε πολλούς Εβραίους στη Βρετανία, 250 από τους οποίους έγιναν Αγγλικανοί κληρικοί και πολλοί από τους τελευταίους ήταν στην πραγματικότητα ραβινικοί θεολόγοι πριν από τη μεταμόρφωση και τη μεταστροφή τους στον Χριστιανισμό. Το 1841, η θέση του πρόεδρου της Εταιρείας του Λονδίνου ανατέθηκε στον Αρχιεπίσκοπο του Κάντερμπερι, επικεφαλής της Αγγλικανικής Εκκλησίας.

Οι Βρετανοί φανατικοί, σε συμμαχία με τη βρετανική κυβέρνηση, κατάφεραν μέσω εκβιασμού να εξαναγκάσουν τους Οθωμανούς το 1841 να τους επιτρέψουν να χτίσουν την πρώτη προτεσταντική εκκλησία στην Οθωμανική Αυτοκρατορία, την οποία έχτισαν στο Αλ-Κουντς, στην Ιερουσαλήμ. Μαζί με τους φανατικούς Γερμανούς Λουθηρανούς, οι Βρετανοί Αγγλικανοί ιεραπόστολοι απαίτησαν επίσης από τους Οθωμανούς να εγκρίνουν την ίδρυση προτεσταντικής επισκοπής την ίδια χρονιά. Μόλις ιδρύθηκε, οι Βρετανοί έστειλαν τον πρώτο προτεστάντη επίσκοπο στην Παλαιστίνη για να αναλάβει τη διοίκησή της. Ο επίσκοπος που επιλέχθηκε ήταν ένας Γερμανός προσήλυτος Εβραίος που καταγόταν από τη γερμανοκρατούμενη πολωνική επαρχία Πόζεν και ονομαζόταν Μιχαήλ Σολομών Αλεξάντερ. Αρχικά το όνομά του ήταν Wolf, ήταν ραβίνος και στη συνέχεια έγινε [επίσκοπος]. Βρισκόταν στην Αγγλία από το 1820 και χειροτονήθηκε αμέσως το 1841, πριν φτάσει στην Παλαιστίνη τον Ιανουάριο του 1842 με μια βασιλική βρετανική πολεμική φρεγάτα που ονομάστηκε εύστοχα «η Καταστροφή». Ο Αλεξάντερ είχε υπηρετήσει ως ραβίνος του Πλίμουθ πριν από τη μεταστροφή του στον προτεσταντισμό. Αποστολή του ήταν να οικοδομήσει μια χριστιανική αγγλικανική εκκλησία βασισμένη σε προσήλυτους Εβραίους, ως προετοιμασία για την άφιξη του Μεσσία. Ο Γερμανο-Βρετανός ραβίνος που μετατράπηκε σε επίσκοπο εισήλθε στο Αλ-Κουντς με συνοδεία 100 ιππέων, συμπεριλαμβανομένης της συζύγου του και των παιδιών του που επέβαιναν σε γαϊδούρια, κατά τη μουσουλμανική Εΐντ αλ-Άντχα στις 2 Ιανουαρίου 1842.

Οι προσπάθειες των Προτεσταντών να εκχριστιανίσουν την Παλαιστίνη προχωρούσαν με γοργούς ρυθμούς. Οι Αμερικανοί ιεραπόστολοι Πρεσβυτεριανοί είχαν σταλεί στην Παλαιστίνη τη δεκαετία του 1820 για να προσηλυτίσουν τους Άραβες Χριστιανούς, αλλά κυρίως για να προσηλυτίσουν τους λιγότερους από 4.000 Παλαιστίνιους Εβραίους ανδαλουσιανής καταγωγής, καθώς και τους 4.000 Μεσσιανικούς Λιθουανούς Εβραίους, οι οποίοι είχαν φτάσει στην Παλαιστίνη λίγο πριν από τους Αμερικανούς ιεραπόστολους αναμένοντας την άφιξη του Εβραίου Μεσσία. Οι Μουσουλμάνοι, όπως φάνηκε, παρέμεναν αμετάβλητοι. Οι Αμερικανοί έμειναν μόλις μέχρι το 1844, οπού μετακινήθηκαν προς τη Συρία και τον Λίβανο ενόψει της ίδρυσης της βρετανικής αγγλικανικής ιεραποστολής στην Παλαιστίνη, η οποία κατέστησε περιττή την παρουσία των Αμερικανών. Οι Αμερικανοί, ωστόσο, κατόρθωσαν να διανείμουν χιλιάδες αντίτυπα της προτεσταντικής Βίβλου τους πριν εγκαταλείψουν την Παλαιστίνη στα ασφαλή χέρια των Βρετανών ομοθρήσκων τους. Στο πλαίσιο αυτής της λεγόμενης ειρηνικής σταυροφορίας, Αμερικανοί Προτεστάντες Χιλιαστές και Αποκαταστάτες συμμετείχαν στη σταυροφορία, οπού δημιούργησαν αγροτικές αποικίες στην παλαιστινιακή πόλη Γιάφα και ήλπιζαν να προσηλυτίσουν τις μερικές χιλιάδες Εβραίους που συνάντησαν στην Παλαιστίνη και να τους διδάξουν γεωργία. Ωστόσο, τους βρήκαν, όπως έλεγαν, «τεμπέληδες και ανθεκτικούς στον προσηλυτισμό».

Μια ομάδα Αμερικανών Αντβεντιστών της Έβδομης Ημέρας, γνωστοί ως Μιλλερίτες, εγκαταστάθηκε στη Βηθλεέμ το 1851 μαζί με Ευρωπαίους Χριστιανούς εποίκους στο χωριό Αρτάς, αλλά αργότερα μετακόμισαν στη Γιάφα, όπου ίδρυσαν την αποικία Όρος Ελπίδα, η οποία δεν επιβίωσε για πολύ. Μια άλλη φανατική ομάδα, οι Ντίκσονς, ίδρυσαν την αποικία της Αμερικανικής Ιεραποστολής στη Γιάφα το 1854, η οποία γνώρισε αμέσως την αντίσταση των ντόπιων Παλαιστινίων. Η αποικία δέχθηκε επίθεση το 1858 και αρκετοί από τους φανατικούς Αμερικανούς αποίκους σκοτώθηκαν. Οι υπόλοιποι επαναπατρίστηκαν στη Μασαχουσέτη. Η κυβέρνηση των ΗΠΑ έστειλε ένα πλοίο του Πολεμικού Ναυτικού, την ατμοκίνητη φρεγάτα USS Wabash, στις ακτές της Παλαιστίνης για να πιέσει τους Οθωμανούς να ασκήσουν δίωξη κατά των δολοφόνων.

Την επόμενη δεκαετία, το 1866, μια άλλη ομάδα φανατικών Αμερικανών Προτεσταντών τεχνιτών και αγροτών έφτασε, αυτή τη φορά από το Μέιν, για να δημιουργήσει μια ακόμη αποικία στη Γιάφα. Η αποικία Άνταμς, όπως ονομάστηκε ύστερα από τον Ευαγγελικό ηγέτη της, ο οποίος αυτοαποκαλούνταν Τζορτζ Ουάσιγκτον Τζόσουα Άνταμς, πρώην Μορμόνος, είχε 156 εποίκους αλλά κατάφερε να επιβιώσει μόνο για δύο χρόνια. Ο Άνταμς, ο οποίος είχε συναντηθεί με τον πρόεδρο των ΗΠΑ Άντριου Τζάκσον, τον σφαγέα των ιθαγενών της Αμερικής, στον Λευκό Οίκο για να διευκολύνει τις αποικιοκρατικές του προσπάθειες με τις οθωμανικές αρχές, συνέκρινε τον εποικισμό της Παλαιστίνης με αυτόν των Ηνωμένων Πολιτειών. Οι Παλαιστίνιοι αντιτάχθηκαν στην παρουσία των αποίκων, με αποτέλεσμα οι Οθωμανοί να γράψουν στον υπουργό των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη, τον τότε πρέσβη, διαμαρτυρόμενοι για «την εκδίωξη των ιθαγενών από τα χωράφια τους από μια αποικία Γιάνκηδων». Η αποτυχία της αποικίας και η υπερχρέωσή της, ωστόσο, ανάγκασαν τον Άνταμς να φύγει μετά από δύο χρόνια. Ξεκινώντας το σχέδιο αποικισμού του, ο Άνταμς είχε δηλώσει ότι η αποικία του θα προετοίμαζε τη γη για την επιστροφή των Ευρωπαίων Εβραίων, η οποία με τη σειρά της θα επιτάχυνε τη δεύτερη έλευση του Ιησού Χριστού. Μόνο 20 Αμερικανοί έποικοι παρέμειναν στην Παλαιστίνη μετά τη διάλυση της αποικίας. Ωστόσο, μια άλλη ευαγγελική προτεσταντική αμερικάνικη οικογένεια ξεκίνησε μια παρόμοια αποστολή το 1881 για να ιδρύσει μια αμερικανική αποικία, αυτή τη φορά στην Ιερουσαλήμ. Οι Horatio και Anna Spafford από το Σικάγο οδήγησαν μια ομάδα 16 αποίκων στο Αλ-Κουντς για να επισπεύσουν τη δεύτερη έλευση. Το 1896 προσχώρησαν 55 Σουηδοί φονταμενταλιστές Προτεστάντες. Όλοι μαζί αριθμούσαν στο τέλος 150 μέχρι την αλλαγή του αιώνα και αγόρασαν ένα σπίτι από τον Παλαιστίνιο γαιοκτήμονα Ραμπάχ Χουσεϊνί. Δεν έδειχναν να θέλουν να προσηλυτίσουν ενεργά τους άλλους, γεγονός που τους γλίτωσε από πολλές τοπικές έχθρες. Η αποικία τους επιβίωσε μέχρι τη δεκαετία του 1950, όταν οι εντάσεις μεταξύ των αποίκων έφεραν τη διάλυσή της. Το σπίτι του Χουσεϊνί που είχαν αγοράσει μετατράπηκε στο σύγχρονο ξενοδοχείο American Colony Hotel στην Ανατολική Ιερουσαλήμ –όσοι από εσάς έχετε πάει στην Ανατολική Ιερουσαλήμ ίσως το γνωρίζετε.

Ο προτεσταντικός αποικισμός της Παλαιστίνης δεν ήταν αποκλειστικά βρετανική και αμερικανική υπόθεση. Μια δεκαετία προτού η Γερμανία ξεκινήσει τον δικό της αποικισμό της Αφρικής, μια μικρή ομάδα Γερμανών που εκδιώχθηκαν από τη λουθηρανική εκκλησία για τις χιλιαστικές τους πεποιθήσεις αναδιοργανώθηκε το 1861 ως οι Γερμανοί Ναΐτες –το όνομά τους φυσικά απηχούσε τους σταυροφόρους Ιππότες Ναΐτες– και ξεκίνησαν να ιδρύουν γερμανικές εποικιστικές αποικίες στην Παλαιστίνη. Η πρώτη ιδρύθηκε κοντά στη Ναζαρέτ το 1866, ενώ το 1869 έχτισαν άλλη μια αποικία στη Χάιφα. Ήδη από το 1868, οι Παλαιστίνιοι στη Ναζαρέτ επιτέθηκαν στους Ναΐτες εποίκους και διαμαρτυρήθηκαν για την πώληση γης σε εκείνους. Στις αρχές της δεκαετίας του 1870, οι Ναΐτες ενεπλάκησαν σε διαμάχη με τις τοπικές αρχές της Γιάφα σχετικά με την επιμονή τους να οδηγούν τα κάρα τους –αλογοφόρα κάρα– μέσα από τα γεμάτα κόσμο στενά δρομάκια της Γιάφα. Ο αρχηγός τους, ένας τύπος ονόματι Χόφμαν, περιέγραψε τη διαμάχη με τυπικό ευρωπαϊκό αποικιοκρατικό ρατσισμό: «πρόκειται απλώς για την αντίσταση της βαρβαρότητας στην πρόοδο του πολιτισμού, πρέπει λοιπόν να καταφύγω στη δύναμη της γερμανικής αυτοκρατορίας». Ο Γερμανός πρόξενος παρενέβη και οι άποικοι μπορούσαν πλέον να οδηγούν τα αυτοκίνητά τους στους στενούς δρόμους για μόλις 3 ώρες την ημέρα. Οι άποικοι επιδίωξαν να διαχωριστούν συνειδητά από τον τοπικό πληθυσμό σχηματίζοντας ευσεβιστικούς θύλακες και με στόχο να είναι οικονομικά αυτοσυντηρούμενοι στο μέτρο του δυνατού. Ο Χόφμαν, ο οποίος ήταν ο ηγέτης της αποικίας της Γιάφα, δημοσίευσε το 1875 ένα βιβλίο με τίτλο Δύση και Ανατολή, ως μανιφέστο, στο οποίο δήλωνε τον στόχο της ομάδας του να «ανυψώσει την Ανατολή».

Κατά τη διάρκεια του οθωμανο-ρωσικού πολέμου του 1877-78, γερμανικά πολεμικά πλοία έφτασαν στις ακτές της Παλαιστίνης για να υπερασπιστούν τους Γερμανούς εποίκους σε περίπτωση που δέχονταν επίθεση από τους ντόπιους και, στην πορεία, ο Γερμανός πρόξενος ανάγκασε τους Οθωμανούς να αναγνωρίσουν τελικά τις αποικίες των Ναϊτών ως νόμιμες, κάτι που οι Οθωμανοί είχαν αρνηθεί να κάνουν μέχρι τότε. Οι Ναΐτες είχαν στην πραγματικότητα επιδιώξει να μετατρέψουν την Παλαιστίνη σε προτεσταντικό χριστιανικό κράτος και ήλπιζαν ότι θα την παραχωρούσαν στη Γερμανία στο τέλος του πολέμου αυτού. Όταν λίγες δεκαετίες αργότερα ξέσπασε η εξέγερση των Νεότουρκων το 1908 στην Κωνσταντινούπολη, Παλαιστίνιοι αγρότες επιτέθηκαν ξανά στις γερμανικές αποικίες, οι Γερμανοί έστειλαν ένα πολεμικό πλοίο στη Χάιφα. Στην πραγματικότητα, οι Γερμανοί άποικοι αποτέλεσαν με πολλούς τρόπους πηγή έμπνευσης για άλλους, δηλαδή για τους Σιωνιστές, όπως θα δούμε σύντομα. Στις παραμονές του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, υπήρχαν κοντά στους 2.000 Ναΐτες στην Παλαιστίνη. Στη δεκαετία του '30, πολλοί από αυτούς υποστήριξαν το ναζιστικό καθεστώς και τελικά εκδιώχθηκαν από τους Βρετανούς και τους Σιωνιστές, οι οποίοι ανέλαβαν τις αποικίες τους. Πολλοί από αυτούς κατέληξαν στη Γερμανία, σε κάποιες από τις ρωσικές αποικίες, ή στην Αυστραλία. Τελικά, μετά από σχεδόν έναν αιώνα, οι φανατικοί Προτεστάντες, όπως και οι Καθολικοί σταυροφόροι, κατάφεραν να προσηλυτίσουν μόνο μερικές εκατοντάδες Εβραίους και Ορθόδοξους Χριστιανούς στην Παλαιστίνη. Απέτυχαν.

Εν τω μεταξύ, οι Δυτικοευρωπαίοι Εβραίοι είχαν καθ' όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα αφομοιωθεί πλήρως στις χώρες τους, τις γλώσσες των οποίων μιλούσαν και στους στρατούς των οποίων υπηρετούσαν. Στη Γαλλία και την Ολλανδία, στη Γερμανία, την Αυστρία και τη Βρετανία, όσοι δεν είχαν ασπαστεί τον προτεσταντισμό μεταξύ των Εβραίων υιοθέτησαν ως επί το πλείστον τον μεταρρυθμιστικό ιουδαϊσμό, μια νέα εβραϊκή αίρεση που προσπαθούσε να μιμηθεί τον προτεσταντικό χριστιανισμό στη φιλοσοφία της θρησκείας. Στην Ανατολική Ευρώπη, ο Εβραϊκός Διαφωτισμός ή Χασκάλα πέτυχε μόνο την αφομοίωση της επιχειρηματικής ελίτ και των Εβραίων διανοουμένων στον κοσμικό ευρωπαϊκό πολιτισμό και τη νεωτερικότητα. Οι Ευρωπαίοι Εβραίοι αντιστάθηκαν στο κάλεσμα των Προτεσταντών για την απομάκρυνση των Εβραίων από την Ευρώπη και την αποστολή τους στην Παλαιστίνη για τρεις αιώνες. Όμως, η εβραϊκή αντίσταση τελικά κάμφθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν ορισμένοι από αυτούς τους πεφωτισμένους και αφομοιωμένους Ευρωπαίους Εβραίους υιοθέτησαν το σχέδιο των Προτεσταντών και οργανώθηκαν κάτω από τη σημαία μιας νέας οργάνωσης που ονομάστηκε Σιωνιστική Οργάνωση.

Το προτεσταντικό πρόταγμα, το οποίο υιοθέτησαν οι ευρωπαϊστές σιωνιστές Εβραίοι, δεν ήταν η μόνη ιδεολογία που ασπάζονταν, καθώς υιοθέτησαν επίσης, ή ακριβέστερα, συγκροτήθηκαν από τον ευρωπαϊκό χριστιανικό αντιπαλαιστινιασμό και την ισλαμοφοβία. Ο ιδρυτής του σιωνιστικού κινήματος, ο Βιεννέζος Theodor Herzl, αντιλαμβανόταν τους Παλαιστίνιους ως αντικείμενα που μπορούσαν να παρακαμφθούν. Σε συμφωνία με την ειρηνική σταυροφορία των Προτεσταντών, πίστευε ότι οι Παλαιστίνιοι θα μπορούσαν να κατακτηθούν ειρηνικά. Στο πολιτικό του φυλλάδιο Το Εβραϊκό Κράτος, ή Judenstaat στα γερμανικά, είχε ήδη προβλέψει την αντίσταση των Παλαιστινίων. Μας λέει –και παραθέτω–  «μια είσοδος των Εβραίων είναι βέβαιο ότι θα έχει άσχημο τέλος. Θα φτάσει μέχρι την αναπόφευκτη στιγμή που ο ντόπιος πληθυσμός αισθάνεται ότι απειλείται και αναγκάζει την κυβέρνηση να σταματήσει την περαιτέρω εισροή των Εβραίων. Κατά συνέπεια, η μετανάστευση είναι μάταιη, εκτός αν έχουμε το κυριαρχικό δικαίωμα να συνεχίσουμε αυτή τη μετανάστευση». Για να το πετύχει αυτό, ο Herzl είχε ήδη εκμυστηρευτεί στο ημερολόγιό του ένα χρόνο νωρίτερα, το 1895, ότι οι Εβραίοι έποικοι θα απαλλοτρίωναν σταδιακά την περιουσία των ντόπιων και θα τους έστελναν πακεταρισμένους στις γειτονικές χώρες. Στο μυθιστόρημά του Altneuland, ή Παλαιά Νέα Γη, ο Herzl αποκάλεσε τους Παλαιστίνιους κυρίως ως τους «πολυάριθμους Μουσουλμάνους Άραβες», όπως έλεγε, «της Παλαιστίνης». Τους περιέγραψε ως «βρώμικους» και [έγραψε] ότι «οι Παλαιστίνιοι ήταν κάτοικοι μαυριδερών αραβικών χωριών και έμοιαζαν με ληστές, γυμνά παιδιά έπαιζαν στα βρώμικα σοκάκια». Παρατηρήστε τη χρήση των ίδιων επιθέτων που σχετίζονται με τη βρωμιά, τα οποία χρησιμοποίησαν οι σταυροφόροι για να περιγράψουν τους Μουσουλμάνους Παλαιστίνιους τον 11^ο αιώνα και επίσης τα αντισημιτικά επίθετα που οι Ευρωπαίοι Χριστιανοί αντισημίτες περιέγραφαν τους Εβραίους ως βρώμικους. Έτσι, πρόκειται για ένα πολύ ενδιαφέρον είδος υιοθέτησης εκείνων των αντισημιτικών εννοιών και των εννοιών των σταυροφόρων.

Για να μην νομίζουμε ότι ο Herzl είχε ξεχάσει τις σταυροφορίες, τόσο τις πρώιμες στρατιωτικές όσο και τις μεταγενέστερες ειρηνικές. Ο σιωνιστής πρωταγωνιστής χαρακτήρας του στο μυθιστόρημά του, ένας τύπος με το όνομα David Litvak, δηλώνει εθελοντικά στο μυθιστόρημα τα εξής: «Οι χριστιανικοί Άγιοι Τόποι κατέχονται από μη Χριστιανούς από αμνημονεύτων χρόνων. Έχουν περάσει αιώνες από τις σταυροφορίες, μια πιο φωτισμένη άποψη σχετικά με αυτούς τους Άγιους Τόπους έχει σταδιακά γίνει αποδεκτή. Ο Γοδεφρείδος του Μπουγιόν και οι ιππότες του-», ο Γοδεφρείδος του Μπουγιόν ήταν βέβαια ο πρώτος βασιλιάς του Λατινικού Βασιλείου, “και οι ιππότες του θλίβονταν επειδή η Παλαιστίνη βρισκόταν στην κατοχή των Μουσουλμάνων”. Όμως, έτρεφαν οι fin-de-siècle ιππότες και οι ευγενείς τα ίδια συναισθήματα στα τέλη του 19^ου αιώνα; Θα τολμούσε κάποια μεγάλη δύναμη να ζητήσει από το κοινοβούλιό της μια έκτακτη επιχορήγηση για την ανακατάληψη των Αγίων Τόπων; Το θέμα ήταν ότι ένας τέτοιος πόλεμος θα διεξαγόταν λιγότερο εναντίον της Τουρκικής Αυτοκρατορίας παρά εναντίον άλλων χριστιανικών δυνάμεων. Θα ήταν μια σταυροφορία κατά του Σταυρού και όχι κατά της Ημισελήνου. Κατέληξαν έτσι στο συμπέρασμα ότι η καθεστηκυία τάξη ήταν το καλύτερο δυνατό καθεστώς για όλους τους εμπλεκόμενους. Η ιδέα ήταν ότι, αν οι Εβραίοι ίδρυαν ένα κράτος στην Παλαιστίνη, θα ήταν στην πραγματικότητα καλύτεροι φύλακες των αγίων χριστιανικών τόπων από τους Χριστιανούς που θα πολεμούσαν μεταξύ τους.

Οι προβλέψεις του Herzl για μια ειρηνική εβραϊκή κατάκτηση της Παλαιστίνης υπό την αιγίδα των Ευρωπαίων χωρίς αυτοκρατορική στρατιωτική βοήθεια δεν επαληθεύτηκαν, καθώς οι Βρετανοί στην πραγματικότητα θα κατακτούσαν την Παλαιστίνη μιάμιση δεκαετία αργότερα και θα εμπόδιζαν τους Γάλλους και τους Γερμανούς που επεδίωκαν να την καταλάβουν. Έτσι, μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και με την άνοδο των εθνικιστικών κινημάτων, μεγάλο μέρος του ρατσισμού που στόχευε τους Παλαιστίνιους δεν ήταν μόνο λόγω του ότι ήταν Μουσουλμάνοι, αλλά και λόγω του ότι ήταν Άραβες. Η διαίρεση των Μουσουλμάνων σε πολλαπλά έθνη μετά την άνοδο του εθνικισμού το είχε καταστήσει αυτό αναπόφευκτο. Όμως, ανεξάρτητα από το πως διατυπώνεται, είτε ως οριενταλιστική αραβοφοβία είτε ως ισλαμοφοβία, οι Παλαιστίνιοι εγγράφηκαν σε αυτή τη δυτική ιδεολογία και για το σιωνιστικό κίνημα όπως είχαν κάνει για τις σταυροφορίες πριν από εννέα αιώνες.

Λίγο πριν από τη βρετανική κατάκτηση της Παλαιστίνης, ο Chaim Weizmann, ο επικεφαλής της Σιωνιστικής Οργάνωσης, ο οποίος είχε την ίδια περιφρόνηση για τους Παλαιστίνιους με τον Herzl, δεν έβλεπε τους Παλαιστίνιους παρά ως «τις πέτρες της Ιουδαίας», εμπόδια που έπρεπε να ξεπεραστούν σε ένα δύσκολο μονοπάτι. Η βρετανική επένδυση στον εβραϊκό σιωνισμό είχε το αυτοκρατορικό όφελος της δημιουργίας μιας αποικίας για τη φύλαξη της διώρυγας του Σουέζ από τις τοπικές μουσουλμανικές εξεγέρσεις. Το κύριο ενδιαφέρον τους για την κατάληψη της Παλαιστίνης κατά τη διάρκεια του πολέμου, όπως το ανέπτυξε ο Βρετανός πρωθυπουργός David Lloyd George, φονταμενταλιστής Προτεστάντης Χιλιαστής ο ίδιος, ήταν η υπεράσπιση της διώρυγας. Ο Weizmann προσπάθησε να καθησυχάσει τους Βρετανούς, και τον παραθέτω, ότι «η Παλαιστίνη είναι η φυσική συνέχεια της Αιγύπτου και μια νεκρά ζώνη μεταξύ της διώρυγας του Σουέζ και της Μαύρης Θάλασσας. Σε περίπτωση οποιασδήποτε εχθρικής δραστηριότητας στην τελευταία αυτή πλευρά, θα αποτελέσει ένα ασιατικό Βέλγιο, ειδικά εάν αναπτυχθεί από τους Εβραίους. Αν μας δοθούν κάποιες λίγο-πολύ καλές συνθήκες, μπορούμε να μεταφέρουμε ένα εκατομμύριο Εβραίους στην Παλαιστίνη μέσα στα επόμενα 50 ή 60 χρόνια. Η Αγγλία θα έχει μια νεκρά ζώνη και εμείς θα έχουμε μια χώρα». Οι σιωνιστές θα έκαναν πράξη την υπόσχεσή τους να προστατεύσουν τη διώρυγα του Σουέζ το 1956, όταν ένωσαν τις δυνάμεις τους με τη Βρετανία και τη Γαλλία στην τριμερή εισβολή στην Αίγυπτο.

Σε αντίθεση με τον σιωνισμό, ο οποίος ήταν πάντα μια ιδεολογία που συνδύαζε τη θρησκεία και τον αποικιοκρατικό εθνικισμό, η παλαιστινιακή αντίσταση παρέμεινε κατά κύριο λόγο εγγενώς αντιαποικιοκρατική και εθνικιστική. Η επιμονή, ωστόσο, αυτών των αντιλήψεων μπορεί να φανεί όταν ιδρύθηκε η Χαμάς το 1987. Οι Ισραηλινοί που είχαν απονομιμοποιήσει τους Παλαιστίνιους από τη δεκαετία του 1880 ως «βάρβαρους Άραβες» και «άγριους», ως αντισημίτες ή αργότερα ακόμη και ως ναζί, άρχισαν να μιλούν γι' αυτούς μετά το 1987 ως «άγριους τζιχαντιστές Μουσουλμάνους» που έπρεπε να συντριβούν. Αμέσως μετά τις επιθέσεις της 11^ης Σεπτεμβρίου 2001, οι εικασίες των μέσων ενημέρωσης ότι πίσω από τις επιθέσεις βρισκόταν η Χαμάς ήταν πολλές. Παρόλο που η Χαμάς δεν είχε διαπράξει ποτέ πράξη αντίστασης εκτός της ιστορικής Παλαιστίνης, θεωρήθηκε ο κύριος ύποπτος. Η αδελφοποίηση της ισλαμοφοβίας και του αντιπαλαιστινιασμού θα ενισχυόταν περαιτέρω έκτοτε.

Τον Ιούνιο του 2009, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα απευθύνθηκε, όχι μόνο σε τοπικό αιγυπτιακό ακροατήριο, αλλά και σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο, όπως είπε από το Πανεπιστήμιο του Καΐρου. Μίλησε για τη σημασία της θρησκευτικής ανοχής των Αιγυπτίων και Λιβανέζων Χριστιανών από τους Μουσουλμάνους συμπατριώτες τους, ενώ υποσχέθηκε να τερματίσει τις θεσμοθετημένες διακρίσεις κατά των Αμερικανών Μουσουλμάνων που ακολούθησαν την 11^η Σεπτεμβρίου. Ωστόσο, στην ίδια ομιλία δικαιολόγησε τις συνεχιζόμενες δολοφονικές αμερικανικές στρατιωτικές εκστρατείες στο Αφγανιστάν και το Πακιστάν –θα μπορούσε να προσθέσει και την Υεμένη, αλλά δεν το έκανε. Όπως ήταν απαραίτητο, αυτές ήταν χώρες όπου η κυβέρνησή του, όχι μόνο σκότωνε μη-Αμερικανούς Μουσουλμάνους, αλλά στόχευε και δολοφονούσε και Μουσουλμάνους μη-λευκούς Αμερικάνους πολίτες. Στο ίδιο πνεύμα, ο Ομπάμα θέλησε επίσης να παράσχει μια θεολογική δικαιολογία για μια πολιτική που υποστηρίζεται από τους Αμερικανούς, δηλαδή την επιβολή μιας λεγόμενης «ειρήνης μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών» που διατηρεί την εβραϊκή αποικιοκρατία και την αποικιοκρατική κατοχή σε βάρος των δικαιωμάτων των Παλαιστινίων. Για να το πετύχει αυτό, μίλησε για το πώς «οι Άγιοι Τόποι των τριών μεγάλων θρησκειών είναι ο τόπος ειρήνης που ο Θεός σκόπευε να είναι, όταν η Ιερουσαλήμ», όπως είπε, «είναι ένα ασφαλές και διαρκές σπίτι για τους Εβραίους και τους Χριστιανούς και τους Μουσουλμάνους, και ο τόπος για όλα τα παιδιά του Αβραάμ να σμίξουν ειρηνικά μαζί, όπως στη Surah al-Isra' στο Κοράνι», προφέροντάς το λάθος αυτό, «σε κάθε περίπτωση όταν ο Μωυσής, ο Ιησούς και ο Μωάμεθ, ειρήνη σ' Αυτόν, ενώθηκαν στην προσευχή». Με αυτόν τον τρόπο, ο Ομπάμα δήλωσε ξεκάθαρα με σιωνιστικό τρόπο ότι οι Εβραίοι αποικιοκράτες της Παλαιστίνης όχι μόνο δεν χρειάζεται να είναι ανεκτικοί, αλλά και ότι αντιστέκονται όχι επειδή είναι άποικοι, αλλά επειδή είναι Εβραίοι. Εξ ου και η έκκλησή του για μουσουλμανική ανεκτικότητα και οικουμενική ειρήνη και όχι για τον τερματισμό της εβραϊκής εποικιστικής αποικιοκρατίας.

Φυσικά, μετά την ιρανική επανάσταση, η ισλαμοφοβία έχει φτάσει να περιλαμβάνει όλους τους Μουσουλμάνους παγκοσμίως. Αλλά, όπως ακριβώς η ισλαμοφοβία των σταυροφοριών στόχευε όλους τους Μουσουλμάνους, Τούρκους και Άραβες, έτσι και τώρα επιφύλαξε ένα ιδιαίτερο μίσος προς τους Παλαιστίνιους.

Η σημερινή ισλαμοφοβία δεν είναι τόσο διαφορετική. Οι Παλαιστίνιοι, ως οι χειρότεροι Μουσουλμάνοι εκεί έξω, κατέχουν την πιο κεντρική θέση σε αυτήν. Από τις 7 Οκτωβρίου 2023, όταν η παλαιστινιακή αντίσταση επιτέθηκε στο Ισραήλ, η ισλαμοφοβία αυξήθηκε ραγδαία στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη, στοχοποιώντας όλους τους Μουσουλμάνους ή όποιον μπορεί να θεωρηθεί ως τέτοιος. Αν η ισλαμοφοβία γέννησε τον αντιπαλαιστινιασμό ως μάσκα για την κατάκτηση την εποχή των σταυροφοριών, σήμερα είναι ο αντιπαλαιστινιασμός που τροφοδοτεί την ισλαμοφοβία στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Όταν ο παλαιστινιακός λαός σηκώνει το ανάστημά του και αντιστέκεται σήμερα στους λευκούς Χριστιανούς και Εβραίους αποικιοκράτες, απειλεί ολόκληρο το ιδεολογικό οικοδόμημα του δυτικού κόσμου, το οποίο είναι χτισμένο πάνω στην εναρκτήρια στιγμή των σταυροφοριών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλα τα διαθέσιμα όπλα αυτού του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της ισλαμοφοβίας, έχουν στραφεί και πρέπει να στραφούν εναντίον των Παλαιστινίων για να τους νικήσουν. Ωστόσο, οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν να αντιστέκονται, μια χιλιετία αργότερα, και οι νέοι σταυροφόροι επιμένουν να προσπαθούν να τους νικήσουν. Σας ευχαριστώ.